Zaterdag 20 juli 2013: was het dan eindelijk zo ver, Annouchka, Stenn, Jacqueline en Ruud gaan naar Canada en het Noordoosten van Amerika. Koffers waren donderdag al ingepakt en allemaal keurig onder de 23kg. (ook die van Jacqueline haha) Mats, Michaela en Bert stonden al vroeg voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Erg fijn want hoewel ik dagelijks met de trein naar Schiphol reis, is het 4 zware koffers toch wat prettiger als je met de auto wordt gebracht. Op Schiphol was het al behoorlijk druk met auto’s, maar helemaal achteraan bij vertrek 4 is altijd wel een plaatsje te vinden, zo ook nu. Onze wegbrengers werden hartelijk bedankt en wij zijn de terminal ingegaan naar de incheckbalies van British Airways (BA). Ik had al eerder bij BA al vier plaatsen vastgelegd (handig met veel contacten op Schiphol), dus we waren zo ingecheckt. Bij de paspoortcontrole stond een aardige rij, dus maar eens de nieuwe controle poortjes gebruikt. Werkt wel, maar ik denk dat de gemiddelde Marechaussee deze handelingen sneller en vriendelijker verricht dan deze automatische grenscontrole. Vervolgens nog even rondgelopen in de lounge en al snel naar D4 gelopen. Toeval wilde dat Britt (met Tim als IPB-er) daar aankwam uit, jawel Toronto. Wel een beetje vreemd, zij kwamen met ArkeFly uit Toronto en wij gaan juist naar Toronto. Even met een kop koffie bijgekletst en daarna snel naar D27 gelopen voor de vlucht met BA naar Londen Heathrow. (LHR) Ik had bij het boeken de keuze in 1.10uur overstap in LHR of in 4.20uur. Van die 1.10uur overstap was ik niet zo kapot. klinkt mooi en snel, maar er hoeft in het hoogseizoen maar iets te gebeuren en je mist je vlucht. Ook zaterdag was het niet in 1.10uur gelukt en was ik blij dat wij 4.20uur overstap hadden. We vertrokken al 10min te laat uit Amsterdam en hebben boven LHR ook nog bijna 15min in de holding gehangen. Het was reuze druk op LHR en dan is het een hele grote luchthaven. Doen ze wel goed die Engelsen, de grootste luchthaven van Europa met slechts twee start\landingsbanen! Na wat te hebben gegeten en rondwandelen konden we al naar de gate in het B-gedeelte van T5 voor de vlucht naar Toronto. Was een prima vlucht, een Boeing 747-400 vliegt altijd wel fijn en de gereserveerde plaatsen waren prima. Twee aan twee achter elkaar op rij 51 en 52. Prima stoelen! Aangekomen in Toronto kwamen er meerdere vluchten tegelijk aan en dat betekende drukte bij de immigration. We hadden te maken met een ijverige ambtenaar die mij bestookte met zijn “standaard” vragen. (wat we kwamen doen, hoe lang we bleven en hoeveel geld ik bij mij had. Ook wie was Jacqueline en wat was de relatie met de drie andere reizigers) Uiteindelijk ook wat ik voor werk deed. Na het desgevraagd tonen van mijn legitimatiebewijs was de controle al snel voorbij en werden de paspoorten gestempeld. Trouwens in geen tijden zo lang op de koffers moeten wachten, maar ze waren er allemaal. Buiten aangekomen op zoek gegaan naar de shuttlebus van het Holiday Inn Toronto International Airport East. Al snel stond er een shuttlebus voor het Holiday Inn Toronto East klaar. Die moesten we niet hebben. (dacht ik) Na een half uur kwam dan eindelijk de shuttlebus voor het Holiday Inn Toronto International Airport East. Daar aangekomen wist men ons te vertellen dat we toch in het Holiday Inn Toronto East moesten zijn, we stonden dus bij het verkeerde hotel! Gelukkig wilde één of andere gast van een reisbureau ons wel even brengen met een kolossale SUV. De eerste 10 Canadese dollars waren we dus al kwijt, maar we stonden nu bij het goede hotel. (allebei op Dixon Road) Snel ingecheckt en naar de kamer. keurig in orden met twee heerlijk bedden. Na een lekkere douche en een drankje, was het toch echt tijd om te gaan slapen. We zijn in Canada, de vakantie is begonnen !
21-7-2013: Vanmorgen was iedereen redelijk vroeg wakker, het is toch weer even wennen dat tijdverschil. Op ons gemak opgestaan, ontbijtje gehaald en ons klaargemaakt voor een bezoek aan Toronto. Britt had ons verteld hoe we gemakkelijk in de stad konden komen en dat was met de bus (halte voor het hotel) naar Lawrence Station. Vandaar kon je met de metro verder de stad in. Ging allemaal zeer gemakkelijk en voor de kosten hoef je het niet te laten, 12 Canadese Dollars voor een “Family Day Pass” is geen geld. In het centrum aangekomen zijn we eerst naar Kensington Market en China Town gelopen. Op zich leuk om weer even rond te kijken, maar het was nog niet erg druk daar. Misschien was dat op zondagochtend 10.30uur ook wel wat teveel gevraagd. De Chinezen waren nog bezig met hun kraampjes opzetten en Kensington Market was, op wat winkeltjes met troep na, wel heel erg stil. We zijn met de tram verder het centrum ingereden en uitgestapt in de buurt van de CN Tower. Eerst was het tijd voor een bezoekje aan een Starbucks voor een lekkere koffie! De vorige keer in Toronto zijn we de CN Tower al op geweest, dus dat hebben we dit keer niet gedaan. Het was behoorlijk druk in dat gedeelte van Toronto. Vlak naast de CN Tower is het stadion van de Toronto Blue Jays, die vandaag hun wedstrijd speelden, de hele omgeving zag blauw van de clubkleuren. Na de CN Tower zijn we naar Younge street gelopen en hebben we daar in het Eaton center (Zeer groot winkelcentrum) wat gewinkeld. Buiten op Younge street bleek een straatfestival aan de gang te zijn, dus daar ook even gekeken. Je leest wel eens dat in Toronto veel culturen gemoedelijk zonder problemen naast elkaar leven. Dat is wel waar, overal hangt een zeer relaxte sfeer, iedereen lijkt elkaar hier te accepteren. Na een paar uur winkelen zijn we naar Toronto Harbour gelopen en hebben we de Ferry naar Toronto Island genomen. Vanaf dit eiland heb je een prachtig uitzicht over de skyline van Toronto, de foto’s zijn daar het bewijs van. We hebben daar heerlijk in het zonnetje bij Sophies een “Classic Burger” gegeten met de Skyline van Toronto voor ons neus. Biertje er bij, kon slechter…toch? Na deze burger was het weer tijd om terug te gaan naar het vaste land. Het was zondagmiddag, de Ferry’s waren propvol op de terugweg. Daarna met de metro en de bus weer terug naar ons hotel. Morgen bijtijds op, dan vertrekken we naar Niagara Falls!
22-7-2013: Zoals gezegd, vanmorgen vroeg opgestaan. Ik ben met Stenn met de hotelshuttle naar de luchthaven gegaan om de huurauto op te halen, terwijl Annouchka en Jacqueline de koffers weer hebben ingepakt. Als je huurauto’s gaat ophalen is altijd even goed opletten dat je krijgt waarvoor je hebt betaald en je verder niets wordt aangesmeerd. Op zich ken ik al die trucjes nu wel, maar vandaag ging het prima. Ook nu moest ik de auto weer ophalen bij Dollar Rent A Car. Ik heb met Dollar goede ervaringen. Altijd een prima auto gekregen en goede afhandeling. Vandaag was het echter buitengewoon goed. Prima en duidelijk verhaal van een dame achter de balie. Wel even geprobeerd of ik toch niet mijn eigen risico wilde afkopen, dan kon zij dit combineren met “Roadside Service“. Een tamelijk nutteloos product en schijnt vooral goed voor hun provisie te zijn. Ze bieden het altijd aan en vaak op een zeer agressieve wijze. Ik heb daar echter nooit last van gehad. Deze keer mocht ik de auto niet zelf uitkiezen, maar werd ons een auto toegewezen. Omdat we toch de nodige kilometers gaan maken, heb ik een Minivan gehuurd. Het werd een hagelnieuwe Chrysler Town & Country , de meest luxueuze uitvoering. Alles wat automatisch kon, ging automatisch. Met satellietradio, schuifdak, twee DVD schermpjes, Blue Ray speler en allerlei media aansluitpunten voor muziek. Ook de Laptop van Stenn kon rechtstreeks worden ingeplugd. Vanuit Toronto was het zo’n anderhalf uur rijden naar Niagara Falls. Onderweg nog wat boodschapjes gedaan en de auto vast op de parkeerplaats van ons hotel in Niagara Falls het “Ramada” geparkeerd. We zijn toen op ons gemak naar de Falls gelopen. Onderweg voelden we al wat spetters, maar aangekomen bij de Falls bleek de wind de spreekwoordelijke “mist” (die altijd boven de Falls hangt) behoorlijk rond te blazen. Eea vergelijkbaar met een zeer plaatselijke regenbui. Wel een geweldig gezicht hoor als je al dat water naar beneden ziet/hoort vallen. Het was lekker rustig, dus we konden alles goed zien. In het “Welcome Center” naast de watervallen hebben we kaarten gekocht voor “Journey Behind The Falls“. Ruim twee (filmpje) uur later konden we daar terecht voor een tocht waarbij je achter de watervallen komt. Een behoorlijke tunnel met twee uitgangen die vlak achter het vallende water uitkomen. Daar sta je dan in je gele poncho achter het met veel geweld naar benden vallende water. Geweldig, je voelt het beton trillen van al dat geweld. Aan het eind kan je naar buiten en kom je op en plateau uit vlak naast de waterval. Daar heb je die poncho dus echt nodig anders ben je drijfnat! Na deze excursie zijn we rustig teruggelopen naar het centrum van Niagara Falls. Het centrum begint steeds meer op een permanente kermis te lijken. Gokken, speelhallen, kermisattracties etc. alles is daar wel te vinden. Gelukkig ook de nodige eettentjes, waar onder TGIF. (Thank God It’s Friday) Een restaurantketen die je in heel Amerika (en dus ook Canada) kan vinden. Altijd wel gezellig en met een heerlijke Jack Daniels Burger op het menu. Toch wel uitgegroeid tot onze favoriete hamburger! Daarna terug gewandeld naar het hotel om de voetjes tot rust te laten komen. Het is nu donker en Jacqueline heeft net zo lang aan Stenn zijn hoofd lopen zeuren om toch nog even naar de falls te lopen. Gezien de geboorte van de 3e erfgenaam van de Britse troon zijn de watervallen nu blauw verlicht en die wilde ze nog wel even zien! Morgen vroeg op om via de Amerikaanse kant van de Falls naar Watkins Glen State Park te rijden.
23-07-2013: Vanmorgen stond de wekker op 07.00uur, want we gaan Amerika in. Vanuit het Canadese gedeelte van Niagara Falls is dat het makkelijkst via de vlakbij gelegen Rainbow Bridge. Een brug die voornamelijk wordt gebruikt door dagjesmensen die de watervallen ook vanaf de Amerikaanse kant willen bekijken. Aan de Amerikaanse kant aangekomen kregen we te maken met de Immigration van Amerika, altijd interessant! Eerst een soort tolhuisje (slechts één auto voor ons) met een ambtenaar die wat vragen stelde, onze paspoorten innam en ons verwees naar de 2e verdieping van hun kantoor. Daar aangekomen in een soort wachtruimte waren we al snel aan de beurt. In feite doorloop je de ESTA procedure met dat verschil dat deze ambtenaar de groene kaart al had ingevuld. Je krijgt/koopt hier een I-94 form. Alleen nog even zelf de kruisjes zetten bij de vragen, ondertekenen en de vingerafdrukken laten afnemen. Tussendoor werden er op een vriendelijke wijze nog wat vragen omtrent ons verblijf gesteld en na betaling van 6 USD pp konden we verder. We waren in Amerika ! We zijn doorgereden naar één van de parkeerplaatsen daar. Er stonden daar allemaal van grappige mannetjes die met fel oranje vlaggen stonden te zwaaien om je hun parkeerterrein op te loodsen. Vanaf de Amerikaanse kant heb je toch weer een andere kijk op de watervallen en minstens zo spectaculair, zeker de moeite waard! Na de watervallen zijn we naar een Walmart Supercenter gereden om wat inkopen te doen. De daar aangeschafte koelbox werd gevuld met blikjes frisdrank, flesjes water en broodbeleg. Een zak ijs er over en alles blijft heerlijk koel. Ons doel die dag was een bezoek aan Watkins Glen State Park. Een diepe kloof waar een riviertje doorheen loopt. Langs het riviertje hebben ze een prachtig pad aangelegd van zo’n anderhalve mile. Heen zijn we via de “Indian trail” naar boven gelopen en terug door de kloof. (dus bijna zo’n 5 kilometer) Deze hike is best wel stevig te noemen met veel hoogteverschil en trappen , maar superleuk om te doen. We hebben de nodige foto’s gemaakt die een aardige indruk geven van wat we hebben gedaan. Na de kloof zijn we naar het in het park gelegen zwembad gegaan en hebben we een frisse duik genomen. Een heerlijk zwembad met mooi schoon water en een aangename temperatuur. Er kon trouwens niets met ons gebeuren daar in dat bad, er mocht helemaal niets. Als je maar iets anders deed dan zwemmen riep één van de 4 (!) badmeesters je vanaf hun badmeester stoelen met een grote omgekeerde “frietzak roeptoeter” je direct tot de orde. Ik zal maar niet vertellen welke beperkingen er waren aangegeven bij de drie springplanken. Maar wel even lekker afgekoeld en in de zon gezeten na die zweetpartij in de kloof. Na het zwemmen hebben we de Tomtom ingesteld op ons volgende hotel in het dichtbij gelegen plaatsje Bath. We werden over de kleinste weggetjes gestuurd en op een gegeven moment (zonder waarschuwing) hield het asfalt op en reden we over een “Dirt Road”. Het grind spatte alle kanten op, maar het ging allemaal goed, gelukkig geen schade Nu zitten we in ons hotel, het Microtel in Bath. Ook hier weer een prima kamer. Groot genoeg, schoon en modern ingericht. (ik schrijf dit bericht vanuit de vensterbank!) Morgen hebben we een lange dag in de auto gepland en rijden we van Bath via Amish County naar Washington.
24-07-2013: Amerika is een mooi land, maar wel een beetje groot, we zullen vandaag dus wat kilometers moeten maken. We hebben een reisdag gepland van Bath NY naar Washington. Een stuk van 530km voornamelijk door de staat Pensylvania en het bleek een mooi en afwisselend stuk Amerika te zijn. Onderweg hadden we een stop gepland in Amish County, waar we na zo’n 5 uurtjes rijden aankwamen. In het plaatsje “Bird In Hand” vonden we een Farmers Market waar de Amish allerlei zelfgemaakte lekkernijen en prullaria verkochten. Wel merkwaardig/jammer, dat ik nog stickertjes van “Made in China” aantrof. Daar zitten echt geen Amish! Na deze markt nog even doorgereden naar het plaatsje “Intercourse” (ja, het bestaat echt!) voor een bezoek aan de Kitchen Kettle Village. Daar waren we zo klaar. Wat een commercieel gedoe zeg! Tijd om door te rijden naar Washington. Het was best leuk om even in Amish County te kijken, maar had veel weg van aapjes kijken. Bijzonder was een aparte plek op de parkeerplaatsen om je paard en wagen te stallen. Het laatste stuk naar Washington viel een beetje tegen. Door twee ongevallen hebben we aardig in de file gestaan. We uiteindelijk aangekomen in Herndon, een plaatsje naast Washington, en verblijven 3 nachten in het Hyatt Place Herndon. De komende twee dagen gebruiken we voor een bezoek aan de “National Mall” en het Great Falls State Park.
25-07-2013: Vandaag rustig opgestaan en heerlijk ontbeten in het hotel. Het Hyatt verzorgd een keurig zeer uitgebreid ontbijt, het ontbreekt aan niets. Daarna de Tomtom ingesteld op de National Mall in Washington. Na zo’n 45 min rijden hadden we een mooi parkeerplekje gevonden niet ver van de Mall vandaan. The National Mall (filmpje) huisvest 17 musea en monumenten. We zijn er vandaag in drie geweest. Verbazingwekkend, maar al deze musea en monumenten zijn gratis toegankelijk! Als eerste liepen we tegen het United States Holocaust Memorial Museum aan. Eenmaal binnen (door de veiligheidscontrole) bleek mijn legitimatiebewijs weer handig te zijn, we mochten gelijk naar binnen en hoefden niet op een bepaalde tijd terug te komen of te wachten. Dit grote museum is zeer indrukwekkend. Drie verdiepingen met allerlei foto’s, geluidsfragmenten, films en gebruiksvoorwerpen uit die vreselijke periode 1933 t/m 1945. Allerlei voorwerpen uit de holocaust staan hier wel en worden met hun verhaal tentoongesteld. Duizenden schoenen, het welbekende “Arbeid Macht Frei” bord uit Auswitch, een treinwagon, te veel om op te noemen. Alles op een geweldige, zeer indrukwekkende wijze gepresenteerd. Dan denk je al veel te hebben gezien uit die tijd, maar veel filmbeelden lieten nog eens zien hoe vreselijk de Oosterburen toen tekeer zijn gegaan. Hier geen foto’s van, binnen mocht niet gefotografeerd worden. Na dit museum zijn we naar het witte huis gelopen, net Paleis Soestdijk, maar dan anders. Vanaf de weg niet veel te zien, maar je voelt dat het toch een bijzondere plek is, want het wemelt van de politie en andere beveiligers. Het was inmiddels al weer tijd voor de lunch, bij de Corner Bakery hebben we even heerlijk gezeten. Hierna weer terug naar de National Mall en wel even een planning gemaakt wat we echt wilden zien. De Mall is zo’n 1.6km lang en als je alles wil zien, ben je wel even zoet. Het volgende museum wat we hebben bezocht was het National Museum of American History. Geweldig om dat allemaal te zien, er staat daar bijna alles. Van de eerste motorische grasmaaier tot aan stoomtreinen aan toe. Daarna zijn we ook het National Museum of Natural History geweest. Vervolgens zijn we de National Mall helemaal afgelopen tot aan het Capitool. ook zo’n geweldig mooi gebouw daar. Na een paar foto’s zijn we doorgelopen naar het laatste museum dat we wilden bezoeken, het National Air and Space Museum. Alles wat met luchtvaart (van oud tot recent) en ruimtevaart wordt daar tentoongesteld. Er hangen/staan complete vliegtuigen en alles wordt op een zeer verzorgde wijze aan de bezoekers getoond. Na het bezoek aan dit museum was het al weer tijd om de auto op te zoeken en hebben we ons door de drukke avondspits naar ons hotel geworsteld. Morgen gaan hebben we een “Hike” in het Great Falls National park in de planning staan.
26-07-2013: Na de toch wel vermoeiende maar mooie dag in de National Mall, zijn we vanmorgen wat langer blijven liggen. Laat ontbijten was geen slecht idee. Er zijn hier behoorlijk wat Chinezen in het hotel en die hebben zo hun eigen manieren tijdens het ontbijt. Het was slechts 30min rijden naar het GFNP en na 5 USD te hebben betaald werden we toegelaten tot het NP. Daar hebben we eerst het visitor-center bezocht waar een vriendelijke (bejaarde) Ranger ons met een zoekende blik zag rondlopen en kwam vragen of hij ons kon helpen. Toen hij hoorde dat we een “Hike” wilde doen begon hij enthousiast op een kaart een tocht uit te tekenen. De River-Trail zou op de heenweg langs de rivier de Potomac gaan en terug wat verder het land in, terug via de “swamp-trail“. Een tocht van bijna 5km lang waar we volgens hem ongeveer twee uur over zouden doen. Gelijk in het begin hebben ze 3 uitkijkpunten aangelegd zodat je de stroomversnellingen van de rivier goed kan zien. Zeker niet de Niagara Falls, maar hier wordt een geweldige hoeveelheid water door een 100m brede kloof geperst. Een mooi gezicht om al die stroomversnellingen te zien. In het begin was de trail vergelijkbaar met een wandelpaadje in het Vondelpark, in het bos aangekomen werd dat snel anders. De trail voerde ons over een zeer afwisselend pad, langs de rivier hoog over de rotsen. De oude baas had al aangegeven dat het op een gegeven moment “wat steiler” zou worden en dat was een understatement. Het werd klimmen en klauteren. Dan weer omhoog, dan weer naar benden vaak met mooi uitzicht op de rivier. We hebben ons prima vermaakt op dat pad. Stenn hield goed in de gaten hoe we moesten lopen en aan het einde van de “River-Trail” draaide we van de rivier af om via de swamp-trail terug richting visitor-center te lopen. Dat pad was wat minder spectaculair, maar onze kaartlezer zag al snel op nog geen 75m een aantal hertjes lopen en dat maakte het natuurlijk wel weer erg leuk. In totaal hebben we 10 hertjes gezien, helaas geen slangen. In het gebied zou de giftige Cottonmouth voorkomen, maar helaas. Of ze waren er niet of we hebben ze niet gezien! Aan het einde van de trail kwamen we weer bij het visitor-center uit en hebben we heerlijk aan één van de vele picknicktafels zitten lunchen. Na het wandelen hadden we nog wel zin om even wat winkels te bekijken, uiteindelijk kwamen we uit in het Tysons Corner Center. Een behoorlijk grote Mall waar we nog even hebben rondgelopen. We hebben daar later bij TGIF weer heerlijk zitten eten! Morgen verlaten we de Washington Area en dit fijne Hyatt Hotel. We gaan richting de kust. In Atlantic City hebben we drie overnachtingen geboekt om eens lekker twee dagen niks te doen op het strand. Beetje zwemmen en op het strand liggen lijkt ons wel fijn!
27-07-2013: Na weer een laat ontbijt, vertrokken uit Washington met bestemming Philadelphia. Vandaag staat een bezoek aan de “King of Prussia” op het programma. Dit is één van de grootste Mall’s van Amerika en belastingvrij op schoenen en kleding. Volgens de navigatie zo’n 3 uurtjes rijden, maar tussen Baltimore en Philadelphia hebben we toch behoorlijk in de file gestaan. Het was zaterdag en hele families trokken er op uit. Gelukkig werd het toen de weg zich splitste (Philly of New York) een stuk beter en konden we stevig doorrijden. Aangekomen bij de Mall zagen we grote parkeergarages die al behoorlijk vol waren. Gelukkig bleek de Mall echt gigantisch groot, het was er gezellig druk. Al snel stonden we in de Nordström (een soort luxe V&D), waar Stenn Jacqueline een paar Ugg’s cadeau deed. Verder best wat zaken gekocht, zoals schoenen voor Ruud en Annouchka, Ruud luchtje v Abercrombie, Stenn en Jacqueline jas en kleding van Abercrombie en bij het weggaan, nog een paar Ugg’s op bestelling. Na het winkelen zijn we doorgereden naar Atlantic City, waar we nu in het Clarion Inn and Suites zitten. Leuk hotel, vriendelijke ontvangst mooie kamer met goede schone bedden. Van Atlantic City hebben we bij aankomst nog niet veel gezien. De weg er naar toe is één en al hotels, eettentjes en winkels. We zijn trouwens toch benieuwd hoe Atlantic City zich na de orkaan (Sandy?) van 9 maanden terug heeft hersteld. Er schijnt hier een “Boardwalk” te zijn en die was toen behoorlijk beschadigd. Ook de kermis op de pier was door het water vernietigd, maar we gaan het zo zien.
28-07-2013: Onze eerste dag in Atlantic City. Vanmorgen echt heel rustig gedaan, het leek wel vakantie. Dit Clarion hotel verzorgd een keurig verzorgd ontbijt met alles erop en er aan. Ontbijthoekje is wel wat aan de kleine kant, maar we hadden geluk en konden net een tafeltje voor vier bezetten. Het was vandaag geen weer voor het strand, het was zwaar bewolkt en af en toe voelden we zelfs wat spetters. Weersverwachting was regen met onweer, maar dat is gelukkig uitgebleven. Na het ontbijt onze spullen bij elkaar gezocht en met de auto naar het centrum (kust) van Atlantic City gereden. Daar de auto in een straatje geparkeerd en naar de “Boardwalk” (filmpje) gelopen. Dit is een houten promenade van zo’n 15m breed en langs de gehele kust van Atlantic City loopt. Aan de ene kant de Atlantische Oceaan en aan de andere kant het enen na het andere hotel c.q. gokpaleis met daartussen allemaal eettentjes en zeer goedkope souvenirwinkeltjes. Met goedkoop bedoel ik, dat er allemaal troep wordt verkocht. We zijn een kleine 2 km naar het zuiden gelopen met het gevolg dat we dat ook weer terug moesten lopen. Wat ik eigenlijk wel vreemd vond, waren de vele “duwkarretjes” die je daar op de Boardwalk hebt. De zgn. Riksja’s zijn vast wel bekend, hier had je ook zo’n karretje waar je in kon zitten, alleen liep er iemand achter die je karretje vooruit liep te duwen. Kan toeval zijn, maar ik zag alleen zwarten, Indiërs en Arabieren die karren duwen. Je verwacht het niet he… Na de boardwalk nog even via de Tanger Outletmall van Atlantic City gereden. Bleek een behoorlijke Outletmall te zijn met winkels van wel al de bekende merken en ook wel leuke prijzen. Daarna zijn we weer richting hotel gegaan om ons even op te frissen voor het eten. Toen het eenmaal zo ver was hebben we de Tomtom ingesteld op de dichtstbijzijnde Olive Garden waar we heerlijk hebben gegeten. Olive Garden is een restaurantketen met een Italiaanse keuken (veel pastagerechten, geen Pizza’s) waar het heerlijk eten is. Ook vandaag was het weer voortreffelijk. Morgen wordt er mooi weer verwacht en dan zijn we toch echt languit op het strand te vinden.
29-07-2013: Vandaag eigenlijk weinig te melden. Op ons gemak opgestaan en ontbeten in het hotel. Vandaag geen plaatsje vrij in de ontbijtruimte, dus maar met ons bordje in de lobby. Na het ontbijt onze spullen gepakt en de koelbox bijgevuld met blikjes frisdrank en flesjes water. Onderweg nog even stoppen bij een supermarkt voor de lunch en dan naar het strand. Uiteindelijk in Atlantic City zelf een Supermarkt “Save” gevonden. Bleek niet de beste buurt te zijn, ernaast was een “liquor store” dat trok niet het beste volk aan. Ik had de auto nog niet op slot of er stond al een vaag figuur om geld te vragen. Hij begon over de kentekenplaat (Ontario), maar had eigenlijk honger. Eenmaal in de supermarkt werd ik direct aangesproken door een gewapende beveiliger, of ik mijn rugzak daar maar even op de grond wilde zetten, die mocht niet mee naar binnen. Toen ik aangaf dat ik dat niet wou, mocht de tas toch mee onder de winkelwagen. (rare gast) Om maar even de sfeer in- en rond deze supermarkt te schetsen. Na de boodschappen verder naar het strand. De auto kon voor weinig geparkeerd worden in een gigantische parkeergarage van een gokpaleis (het Revel) zo’n 50m van het strand. Op het strand was het heerlijk, het was licht bewolkt en dat was misschien wel goed ook. Ik ben namelijk niet zo van het smeren en dat was aan het einde van de dag te merken. We hebben ruim 4 uurtjes op het strand liggen luieren, muziek luisteren en mensen kijken. Stenn, Jacqueline en ik hebben ook nog in zee gezwommen. Frisjes, maar als je eenmaal door was, ging het wel. Er stonden aardige golfen en een behoorlijke stroming, maar het was heerlijk. Terug in het hotel nog even het zout er af gezwommen in het zwembad, wat liggen luieren en hebben we een broodje bij de Subway gehaald. Vandaag maar eens een “Footlong Philly“!! Morgen hoeven we niet ver te rijden, dan gaan we naar New York. We rijden langs de kust omhoog richting NYC en dan naar ons hotel het Panamerican Hotel in Queens. We hebben er zin in!!
30-07-2013: Vandaag hebben we Atlantic City verlaten en zijn we helemaal via de kust naar boven gereden richting New York. Een hele leuke route, het leek daar een beetje op de kustlijn bij Cocoa Beach in Florida. Veel meer het gevoel dat je in een zomerse plaats aan het strand was ipv een stad waar het om gokken draait. Wel kwamen we daar veel ellende tegen die de orkaan Sandy 9 maanden geleden heeft aangericht. Daar zie je in Atlantic City niets meer van, maar hier (waar het grote geld niet zit) zie je nog veel vernielingen. Hele strandhuizen zijn weggeslagen of liggen zelfs nog op hun kant. Op veel plaatsen waren ze dan ook nog volop aan het werk. Wel verbazingwekkend om te zien dat de huizen gewoon weer uit “hout” worden opgetrokken. Niet handig in een streek waar het nog wel eens flink wil waaien. We naderden New York en kregen al af en toe een glimp te zien van de skyline. Via twee gigantische bruggen, waaronder de Verenzano Bridge, zijn we via Staten Island en Brooklynn in de wijk Queens aangekomen. Hier hadden we via Expedia.nl het Pan Americanhotel geboekt. Het hotel was, voor New Yorkse begrippen nog redelijk geprijsd, had aardige recensies en een omheinde parkeerplaats. Wel zo fijn om de auto veilig (ivm eigen risico) weg te kunnen zetten! De kamer was echter zeer matig. Niet al te groot, echte Queen bedden en alles was behoorlijk groezelig. Het hotel had zijn beste tijd wel gehad. Na ons te hebben opgefrist zijn we naar het metrostation gelopen en hebben we de metro naar Manhattan genomen. De metro in New York (filmpje) blijft iets aparts. Het is er smerig, erg warm, oud en die treinstellen maken een vreselijk kabaal. Horen en zien vergaat je als er een metro aankomt of langsrijdt. Na zo’n 20 minuten konden we er al weer uit en stonden we midden in New York en dat was toch weer geweldig hoor. Je loopt via de trap de metro uit en dan sta je ineens weer tussen al die machtige gebouwen op 5th avenue, geweldig! We zijn (na een bezoekje aan de Mac) langs Central Park naar 7th avenue gelopen om zo naar Times Square af te zakken. Daar was het al donker en vreselijk druk. Wel gezellig druk, iedereen komt naar Times Square om zich te verbazen aan al die lichtreclames die daar langs de gebouwen hangen. Prachtig gezicht! (webcam) Het lijkt wel of ze steeds meer van die grote verlichte reclameborden ophangen. Na daar geruime tijd te hebben rondgelopen en diverse winkels hebben bezocht (alles is in de avonduren gewoon open) zijn we met de metro teruggegaan naar ons hotel. De metro is best wel veilig te noemen, maar je moet het niet opzoeken. Ook moesten we nog een stuk (10min) over Queens Boulevard naar het hotel lopen. Dat was allemaal prima te doen. Net over 22.00uur waren we weer in het hotel. Weer een bijzonder leuke dag!
31-07-2013: Vandaag zijn we bijtijds opgestaan en weer met de metro naar Manhattan gegaan. Vandaag wilden we kaartjes voor een “Hop-on, Hop-off bus” kopen. Op elke hoek lopen wel van die gasten (uit West Afrika) die daar voor de verschillende firma’s kaartjes staan te verkopen. De eerste verkoper die we spraken wilde ons alleen een duur pakket van meerdere dagen en uptown en downtown aansmeren. Toen ik duidelijk aangaf alleen een tour te willen hebben voor downtown waren we niet meer interessant en ging hij in gesprek met een ander. Bij de concurrent konden we wel terecht en daar kochten we kaartjes voor een dagje onbeperkt op- en afstappen met zo’ n open dubbeldekker. De bus kwam er al snel aan en we vonden een prima plek achter op de bus. Dan blijkt dit toch wel heel erg leuk te zijn hoor. Je zit hoog boven de mensen en het verkeer en kan alles heel goed zien. Terwijl die bus zich door het drukke New York worstelt (ik zou gek worden als chauffeur) zaten wij relaxed alles eens goed te bekijken en hadden alle tijd om foto’s te maken. We zijn eerst een heel rondje van ruim twee uur blijven zitten om alles eens goed te bekijken. Daarna zijn we uitgestapt voor de lunch. Bij een “Deli” hebben we wat broodjes en drinken gehaald die we in Bryant Park rustig hebben opgegeten. Daarna hebben we ons met de bus weer helemaal naar Downtown New York laten brengen, waar we op de Ferry naar Staten Island zijn gestapt. Deze gratis Ferry vaart ieder half uur naar Staten Island en komt, hoe vervelend, redelijk dicht langs het vrijheidsbeeld. Die boot hangt te hoogte van dat beeld dan ook bijna schuin, de boot zit vol met bijna alleen maar toeristen die voor een goede foto van het vrijheidsbeeld gaan. Aangekomen in Staten Island moesten we van boord en werden we via de terminal weer aan boord van dezelfde Ferry geleid. Prima tochtje dus! Weer aan vaste wal zijn we een stuk door het financiële gedeelte van New York gelopen om uiteindelijk met een stukje metro weer op 5th avenue uit te komen. Daar hebben we nog wat kleine dingen gekocht en eindelijk in een NBA Store voor Mats kunnen kijken of ze die cap van de NBA finale voor hem hadden. Helaas, ook hier niet voorradig Mats! Het was inmiddels al weer 19.30 uur, tijd om te eten en een douche. We hadden het wel gehad voor vandaag. Schuin tegenover het hotel hadden we ook een grote gele letter M gezien, dus dat ging ‘m worden. Daar aangekomen bleek deze Mac Donalds nog in aanbouw te zijn en hebben we gegeten in de tegenover gelegen Nevada Diner. We hebben daar heerlijk zitten eten met voor alle vier een voortreffelijk burger! Hierna zijn we moe neergeploft in ons hotel We hadden al een vermoeden, drie dagen New York kon wel eens een dagje te veel zijn, dus we wilden de laatste overnachting in dit hotel annuleren. We gaan die dag anders besteden, mogelijk met een hike in een stukje natuur. Volgens de man achter de balie was annuleren geen probleem, maar dat moest wel via Expedia. Normaal kan je dit online makkelijk regelen, maar niet alleen de laatste van drie geboekte nachten. Ook bellen was, gezien het tijdsverschil, niet zo eenvoudig. Ik heb daarom alle gegevens via de mail aan Mats gestuurd en die heeft dit keurig voor ons geregeld. Vandaag gaan we naar Woodburry Mall en overnachten we in het Crowne Plaza in Danbury.
01-08-2013: Vanmorgen vertrokken uit New York City met bestemming Danbury CT. Onderweg stoppen we bij de Woodbury Premium Outlet. Julie zullen wel denken dat we alleen maar winkelen, dat klopt. (Haha, nu we hier toch zijn!) Deze mall zou behoorlijk groot zijn met goede prijzen heb ik gelezen. De rit uit New York was geweldig. Geen kaart op de schoot, alleen de Tomtom ingesteld. Nog geen km onderweg en we stonden al in de file. Dit duurde tot we de Williamsburg brug op konden rijden richting Manhattan. In Manhattan aangekomen werden we via de rondweg die langs de Hudson River loopt, tegen de klok in, om Manhattan gestuurd. Uiteindelijk langs de wijken Bronx en Harlem, om vervolgens via de Washington Bridge Manhattan aan de westkant weer te verlaten. Als je wel eens door Parijs bent gereden en denkt dat dat druk verkeer heeft, vergeet het maar. Parijs is kinderspel vergeleken met het verkeer in New York. Het verkeer is op zich al razend druk, maar het rijgedrag van de New Yorkers is super asociaal te noemen. Verander je van rijstrook, dan drukken ze gelijk op hun toeter en overal wringen ze hun (veelal beschadigde) auto er tussen. Dan ook nog al die gele taxi’s er tussendoor. En daar rij je dan met je nieuwe huurauto met een eigen risico van 500 CAD! Gelukkig ging het allemaal goed en in zo’n drie kwartier waren we uit de stad en dus uit de drukte. Naar de Woodbury Premium Outlet was het ongeveer anderhalf uur rijden. Intussen was het behoorlijk gaan regenen en daalde de temperatuur zelfs onder de 20 graden, niet echt de bedoeling, maar het is niet anders. Aangekomen in de Mall regende het nog steeds en dit bleek zo’n “open Mall” te zijn. Het was af en toe even flink doorlopen of zelfs rennen om niet drijfnat te worden. De Mall op zich viel wat tegen. Het is zeker geen voordelige Mall en ook hier weer veel Chinezen die in de weg liepen. Stenn is wel geslaagd voor een paar mooie Ugg’s, Annouchka en Jacqueline voor een blouse en ik voor een t-shirt van Under Armour. Na het shoppen zijn we doorgereden naar het Crowne Plaza hotel in Danbury. Een erg mooi hotel (Thanks Hotwire) waar we een goede kamer kregen met twee heerlijke bedden. Dit hotel heeft een lekker zwembad, dus we zijn eerst even gaan zwemmen. Na het zwemmen hebben we ons weer fatsoenlijk gekleed en op zoek gegaan naar een mogelijkheid om wat te eten. Vanavond hebben we gegeten bij Ruby Tuesday. Lekker, maar niet bijzonder! Jacqueline wilde nog voor een Ipad kijken en vlakbij het hotel bleek een Apple Store te zitten. In de winkel was Jacq er snel uit, het moest een “Mini” worden en dat werd het. Dan is het wel grappig om te zien hoe je in zo’n Apple Store geholpen wordt. Alles wordt keurig (in het Nederlands) voor je ingesteld en even later loop je met een perfect ingestelde IPad-Mini de winkel uit. Jacq helemaal blij! Nu op de kamer even de reisverslagen bijwerken en de dag van morgen plannen. Stenn heeft niet al te ver weg een rivier gevonden waar je kan “Tuben”. Morgen wordt ook weer goed weer verwacht, dus daar gaan we naar toe. We slapen morgen in het Ramada Plaza Hartford.
02-08-2013: Vandaag was weer zo’n dag, we hebben heerlijk rustig aan gedaan. Nadat we waren uitgecheckt uit het Crowne Plaza hotel, ontbijt en lunch gehaald bij de Walmart, en onderweg naar New Hartford. Gisteravond had Stenn op internet gezien dat je daar goed kon “Tuben” (in een rubberband een rivier afzakken) en daar hadden we wel zin in. Na zo’n twee uurtjes stonden we met een blauwe band in de hand en een zwemvest om de nek een veiligheidsinstructie te beluisteren. Natuurlijk moesten we eerst een vette verklaring tekenen, waarin we afstand namen van elke mogelijke claim op het tubingbedrijfje. We waren er klaar voor, we konden de rivier op. Het water was fris, redelijk schoon/helder en stroomde gelijk al stevig door. Al snel kwam de eerste stroomversnelling en dat was dikke pret. Elkaars band vasthoudend kwamen we er doorheen. Zoals ik al zei, het riviertje stroomde stevig door, maar er waren ook stukken dat we rustig voortdreven in een lekker zonnetje. In tegenstelling tot gisteren, was het nu weer prachtig weer, dus dat was genieten. De tocht over de rivier duurde zo’n twee en half uur. (filmpje) Aan het eind werden we opgewacht en werden we met een blauw gespoten Amerikaanse schoolbus weer naar de opstapplaats gebracht. Keurig geregeld allemaal, we hebben het super leuk gehad!! Na het tuben was het niet ver meer naar ons volgende hotel, het Ramada Plaza in Hartford. Prima hotel, maar we keken wel even vreemd op toen we in de buurt van het hotel kwamen. Het hotel ligt wel tegen een hele “mindere” wijk van Hartford aan. Wat een zooitje daar zeg. Zo rij je in een mooie streek met prachtig huizen, het volgende moment in een wijk waar je overdag waarschijnlijk niet eens over straat kan. Hotel is prima, we hebben een mooie kamer en het hotel heeft een lekker buiten zwembad met ligstoelen. Daar hebben we nog lekker een uurtje in de zon gelegen. Daarna hebben we ons opgefrist en een restaurantje opgezocht. Bij een aantal restaurantjes ging Annouchka uit haar dak, er zat een Restaurant van de PF Chang keten. Daar hebben we vorig jaar op Hawaii kennis mee gemaakt en daar kan je heerlijk eten! Annouchka, Stenn en Jacqueline aan de Crispy Honey Chicken en ik aan de Shrimp Shang Hai. We hebben er heerlijk gegeten! Morgen staat de stad Boston op het programma. Beetje vroeger opstaan en dan in zon 90min naar Boston. Aan het eind van de dag overnachten we in het Holiday Inn Express in Manchester.
03-08-2013: Vertrokken uit Hartford met bestemming Boston. Volgens de Tomtom zo’n anderhalf uur, maar het werd twee uur (onderweg nog een stop bij de Starbucks) rijden door het glooiende zeer afwisselende landschap van Connecticut en Massachusetts. Na twee keer Florida en Californië vinden we dit ook een heel mooi gedeelte van de VS, het bevalt ons prima hier! Aangekomen in Boston de borden naar Downtown gevolgd en de auto in een zeer luxe parkeergarage gezet. Een goed beveiligde garage waar je je volgepakte auto rustig achter kon laten voor een redelijke prijs. Daarna het centrum van Boston opgezocht. Al snel kwamen we bij een kerkhof, midden in de stad waar het behoorlijk druk was. Diverse groepen werden daar rondgeleid door in klederdracht gestoken gidsen. Ik raakte aan de praat met zo’n gast en die wist me een “krant” (van 10usd) aan te praten met daarin uitleg over de geschiedenis van Boston en er zat ook nog een kaartje in. Ik moet ‘m nu nog lezen. Achteraf blijkt er door het centrum een rode streep te lopen die ze “Freedom Trail” noemen. Volg je deze streep, dan zie je ook de meeste bezienswaardigheden van Boston. Ik kreeg Jacqueline nog zo gek om op een ezeltje te gaan zitten. (haha) Het was behoorlijk druk in het centrum en al lopend zagen we wat een leuke gezellig centrum Boston heeft. Een mix van nieuwe en zeer oude gebouwen met allemaal kleine straatjes. Op een gegeven moment kwamen we op een plein waar een paar jongens uit “The Hood” aan het dansen waren. Ongelofelijk wat die gasten daar deden, ik zou gelijk alles breken. Er stond zeker zo’n 100 man te kijken naar hun act. Uiteindelijk kom je bij Quincy Market (filmpje) uit. Een tot “foodcourt” omgebouwde markthal, omringd door allerlei kraampjes, winkeltjes en stands. Na dit plein kom je uit bij de haven van Boston. Leuk om even te kijken en te zitten, want er waren heel wat bootjes op het water. Ook lagen er een aantal peperdure jachten onder Engelse vlag. Zo hebben we een uur of vier door Boston rondgelopen, we hebben ons daar prima vermaakt. Na Boston zijn we in een klein uurtje naar Manchester (New Hamshire) gereden en hebben we ingecheckt in het Holiday Inn Express & Suites. Ziet er allemaal netjes en schoon uit en we hebben een fijne kamer. Stenn had al uitgevonden dat er weer een TGIF in de buurt zat, dus daar hebben we heerlijk gegeten. Terug in het hotel hebben Stenn, Jacqueline en Annouchka zeker anderhalf uur in een jacuzzi gezeten, ik aanzienlijk korter! Morgen gaan we naar het kustplaatsje Rye Harbor in New Hamshire. Daar heb ik vanavond 4 plaatsen gereserveerd bij “Granite State Whalewatch“. We gaan morgenmiddag zo’n 4 uur de zee op om walvissen te bekijken. Lijkt ons geweldig, we hebben er reuze zin in!
04-08-2013: Vandaag was een dag waar we al lang naar uitkeken, we gaan op Whale Watching. Na wat boodschapjes bij de Walmart zijn we vanuit Manchester NH naar Rye Harbor gereden. Dit is een klein plaatsje aan de kust van New Hamshire waar volgens het internet een goed bedrijf zat dat tochten op zee aanbood om walvissen te bekijken. In het hotel vonden we ook nog een folder die er goed uitzag, dus wij naar Granitestatewhalewatching. Naar Rye Harbor was het niet ver rijden. Na zo’n drie kwartier rijden stonden we aan de Atlantische Oceaan. (Uncle Oscar zat er ook) Het havenstadje Rye Harbor is niet meer als een paar boeien, een boothelling en een kleine steiger waar onze boot vanaf vertrok. Het was prachtig weer, dus we hebben daar heerlijk onze broodjes opgegeten. We hadden gereserveerd voor de boot van 14.00uur en die zou ons zo’n 4 uurtjes mee de zee opnemen. Vanuit Rye varen ze naar een gedeelte in zee, waar walvissen zich voeden met plankton en kleine visjes. Die plek, genaamd Jeffreys Ledge is een soort van onderzeese richel die de waterstroom omhoog stuwt en zo plankton en kleine visjes mee sleurt uit de diepte, waar walvissen en dolfijnen dan weer op af komen. Naar Jefferys Ledge was het zo’n anderhalf uur varen. Nog geen km uit de haven ging het gas er al af, er werd een “Ocean Sunfish” gespot. We zagen niet veel meer dan een kleine vin (filmpje) boven water, maar nu ik op internet kijk wat het nu wel was, toch wel een vreemd groot ding. De vis (?) voedt zich alleen met kwallen, dat dan weer wel. Volgens de speaker op de boot behoorlijk zeldzaam en zeker zo dicht bij de wal. Na een tiental minuten ging het gas er weer op en voeren we verder de zee op richting Jeffreys Ledge. Behoorlijk ver voor de kust liggen een aantal (bewoonde) eilanden. Net na deze eilanden werd onze eerste walvis gespot, het bleek te gaan om een Antarctische dwergvinvis. Ze noemen dat hier een Minke Whale. Best grappig, maar meer als een kleine vin zagen we niet. De vis is echter wel zo’n 10 a 11 meter lang en weegt ongeveer 9 a 10 ton! De vinvis wilde echter niet meewerken om even aan de oppervlakte te blijven en goed in beeld te gaan liggen. Aangekomen bij Jeffreys Ledge, zat iedereen goed om zich heen te kijken of er wat te spotten viel. Al redelijk snel werd er een school “witgestreepte dolfijnen” gezien. Grappige beesten die het ons zeer lastig maakte om er behoorlijke foto’s van te maken. Hoewel ze niet lang onder water bleven, doken ze links en rechts, voor of achter de boot op. Leuk was, dat de “lady-Speaker” steeds allerlei wetenswaardigheden vertelde over de vissen en het gebied. Ze vertelde oa dat het redelijk zeldzaam was dat we deze dolfijnen (filmpje) konden zien. Ze zagen ze slechts zo’n 24 a 25 keer per jaar en dat is behoorlijk zeldzaam! Later zagen we in het gebied nog veel meer van deze dolfijnen, de ene keer wat dichterbij dan de andere keer. De schipper deed er alles aan, maar verder was er geen walvis te zien. Dit is absoluut hét seizoen om ze te bekijken, maar ze lieten zich niet zien. Ook op de terugweg geen dolfijn, vinvis of walvis te zien. Na ruim vier uur op zee met prachtig weer, waren we weer terug in de haven. Onderweg naar ons hotel hebben we nog een hapje gegeten en in het hotel aangekomen zijn Stenn, Jacqueline en Annouchka nog even de Hot-Tub ingedoken. Het was een geweldige dag met een heerlijke middag op zee. Morgen gaan we vroeg op en verlaten we het Holiday Inn Express in Manchester. We rijden via Conway en de Kancamacus Highway naar Lincoln NH. Dit gebied ligt midden in de White Mountains. We slapen daar weer twee nachten en verblijven in de Econolodge in Lincoln.
05-08-2013: Vandaag vertrokken vanuit Manchester NH, met bestemming Lincoln NH. Op zich niet veel kilometers, maar we maken een klein ommetje via Conway. Conway zou nl. een leuk bergdorpje zijn om even te bekijken. Daarnaast loopt er vanaf Conway een mooie scenic-route genaamd de “Kancamagus Highway” naar Lincoln. Die moesten we natuurlijk even bekijken. De rit naar Conway ging eerst een stuk over de snelweg I-93 en later via provinciale wegen (104, 25 en 16) verder richting Conway. Wel leuk om op de Tomtom te rijden, want er zat weer een “doorsteekje” in die je op de kaart nooit zou maken. Gelukkig bleef de weg dit keer wel verhard Mats! Aangekomen bij Conway was het zo vreselijk druk, er stond een dikke file. Toen we zagen dat we linksaf de Kancamagus Highway op moesten was de keus niet zo lastig. Geen Conway! Wat een drukte daar! Langs de Kancamagus Highway heb je allerlei stops waar wel iets moois te zien is. De ene keer een riviertje waar je over allerlei rotsen moet klauteren om bij het water te komen, de andere keer bij een mooi vergezicht. Zo gaat dat 32 mile lang. Leker op je gemakje rijdend door een prachtig landschap. Aangekomen in Lincoln hebben we eerst wat boodschappen gedaan en zijn toen doorgereden naar “The Lost River“. Dit is een, door een riviertje uitgesleten kloof, waar ze een boardwalk in hebben aangelegd met allerlei trappen en doorsteekjes. Wat het extra leuk maakte is, dat er ook allerlei doorsteekjes zijn tussen en onder de rotsen door. Sommige aardig ruim, maar ook doorsteekjes waar ik niet en Stenn met de grootste moeite doorheen kwam. Dikke pret, vooral de stukken waar je je echt doorheen moest wurmen waren erg leuk. Ik denk dat de foto’s dit wel bewijzen! Daarna zijn we doorgereden naar ons hotel, de Econolodge in Lincoln. Hotel ziet er prima uit, eenvoudige kamer, wel netjes ruim en schoon. Dit hotel heeft een binnen en een buiten zwembad. Gezien het weer, stralend blauw, werd het het buitenbad en hebben we heerlijk nog even gezwommen en op ligbedden in de zon gelegen. We hadden het zwembad oor ons alleen, prima! Na het zwemmen zijn we naar het dorp gereden en ons te buiten gegaan aan twee gigantische pizza’s. Na het eten zijn we op zoek gegaan naar een Moose. In het Welcome-Center heeft Stenn zich door een Ranger laten wijsmaken dat er bij twee meertjes aan Highway 118 in de avonduren veel Elanden te zien waren. Nou, ik heb alles uit de kast gehaald, ben de kleinste weggetjes ingereden, maar we hebben geen Moose gezien! (Zijn net walvissen, ze zijn er wel maar je ziet ze niet) Nu bespreken we wat we morgen gaan doen, we hebben een volle dag in de White Mountains. We beginnen morgen met de “Flume Gorge”. Ook een door water uitgesloten kloof, alleen wat groter als de Lost River. Je kan in dat State Park van alles doen, we zien wel. Je kan daar allerlei “Hike’s” te lopen. Vast wel eentje die wij leuk vinden en kunnen lopen.
06-08-2013: Vandaag hadden we een volle dag te besteden in de “Franconia Notch region“, een aantal kleine plaatsjes in een langgerekt dal waar oa de I-93 zich doorheen slingert. Gisteren de Lost River gedaan, nu eerst naar het Welcome Center van Franconia. Aldaar vertelde een bejaarde dame ons dat de “Indian Head Trail” leuk was om te lopen. Deze trail was zo’n 1,7 mijl lang (je moet natuurlijk ook weer terug) en zou niet te lastig zijn. Moeilijkheidsgraad was voor beginners en aan het eind van de trail zou een geweldig uitzicht te bewonderen zijn. De trail begon vanaf de parkeerplaats en ging gelijk al licht omhoog de bossen in. Het bos werd steeds dichter en het pad steeds slechter. Soms was het niet meer dan een rivierbedding, (zo leek het echt) kijk maar bij de foto’s. Het pad werd steeds steiler en slechter, dit stond duidelijk niet in de folder! Diep respect voor Annouchka want het pad was echt zwaar, maar ze liep wel met ons mee. Regelmatig even stoppen om even bij te komen was voor ons allemaal wel prettig. Wat ons wel tegenviel tijdens deze trail, er zat geen enkel leven in deze bossen. Geen Moose, geen beren, geen vogels, helemaal niets! Het was er doodstil. Eenmaal boven kwamen we uit op een stenen plateau vanwaar je een prachtig uitzicht had over de vallei. We hebben daar heerlijk onze meegebrachte broodjes opgegeten en in het zonnetje zitten genieten van de gedane prestatie en het uitzicht. Na ongeveer drie kwartier hielden we het voor gezien daar. Het uitzicht was prachtig, maar de steekvliegen minder. We kozen er voor om via de andere kant naar beneden te lopen. Dit pad was mogelijk nog slechter dat het pad naar boven. Eenmaal beneden kwamen we ook nog slecht uit tov de parkeerplaats waar de auto stond. Annouchka is daar met Jacqueline blijven zitten en ik ben met Stenn de auto gaan ophalen. Het was een prachtige tocht, maar wel een zeer zwaar pad. Wat ook wel lachen was, was de reactie van de Amerikanen over de loopschoenen van Jacqueline. De Arendsjes liepen op wandelschoenen en Jacqueline liep deze trail gewoon op haar Birkenstock slippers. De Amerikanen keken daar met respect naar! In het hotel aangekomen zijn we gelijk in het zwembad gedoken en hebben we nog lekker in de Hot-Tub gezeten. Na het zwemmen was het al weer tijd om te gaan eten. Jacqueline gaf aan dat zij ons allen op een etentje wilde trakteren en wilde graag naar een lekker restaurant. De TomTom gaf aan dat er, niet al te ver weg, een vestiging van Appelbee’s zat. Daar hebben we lekker zitten eten. De vakantie loopt al in zijn laatste week, we moeten deze mooie streek verlaten en weer richting Toronto. Morgen zal deze vakantie onze laatste dag in Amerika zijn en gaan we Canada weer in. Best wel een lange dag morgen. We rijden via Burlington en Waterbury (Ben & Jerry’s fabriek) naar Kingston in Ontario. We overnachten daar in een Motel 6. Onderweg hopen we de laatste dollars nog kwijt te kunnen. Ook nog even tanken, de benzine is in Canada aanzienlijk duurder.
07-08-2013: Vandaag weer de nodige kilometers afgelegd. Vanmorgen vertrokken uit Lincoln NH en via de staten Vermont en New York naar Kingston in Canada gereden. De eerste paar honderd kilometers waren de mooiste. Via de I-93 rij je New Hamshire uit en dat is echt een heel mooi aangelegde weg door een geweldig mooi landschap. Al snel kwamen we in de staat Vermont, daar hebben we in het stadje Waterbury een bezoekje aan de Ben & Jerry’s fabriek gebracht. Gisteravond waren we vergeten het adres op te schrijven dus eerst even langs het Visitor Center voor de juiste locatie. Daarna was de fabriek snel gevonden en stonden we snel op de parkeerplaats. In de fabriek kon je een tourtje door de fabriek maken. Het eerste tourtje dat plaats had was pas over ruim drie kwartier. Daar wilden we niet op wachten, dus geen tourtje. Na wat foto’s te hebben gemaakt en wat kleine dingetjes te hebben gekocht zijn we weer verder gereden. Gezien het aantal kilometers dat we nog voor de boeg hadden heb ik de route iets bijgesteld. We zijn niet met de ferry van Burlington overgestoken naar de staat New York, maar via de eilanden in Lake Champlain doorgestoken naar de staat New York. Ook nu weer de nodige doorsteekjes van TomTom, maar het ging allemaal prima. Een mooie rit door het het Noorden van Amerika. Uiteindelijk moet je toch een keer de grens over. We zijn de grens overgestoken bij de Canadese plaats Cornwall. Dat gaat daar via twee gigantische bruggen over Cornwall Island en de Laurence River. De tweede brug ligt vlak voor de Canadese immigration en is een oud, hoog barrel. We stonden de gehele brug in de file en dat was best apart. Als er een vrachtwagen tegemoet kwam, stond de auto te dansen op het wegdek. Niet normaal meer, lijkt of de boel elk moment kan instorten. Over de tweede brug hebben we zeker drie kwartier gedaan. Vlak voor de immigration kwamen we nog een tolpoortje tegen, voor deze aftandse brug moest ook nog 3,25 usd worden betaald. De immigration ging soepel. Wat eenvoudige vragen zoals, waar kom je vandaan? (Ja, wat dacht je !) heb je wapens, pepperspray of alcohol bij je? Hoe lang wil je blijven, hoe ga je naar Nederland? etc. Hij was wel zo vriendelijk om het I-94 strookje dat zijn Amerikaanse collega in Niagara Falls in onze paspoorten had geniet bij de Amerikanen af te geven als bewijs dat we het land weer uit waren. Eenmaal weer in Canada was het nog twee uurtjes autobaan naar Kingston, waar we een kamer in het Motel 6 hebben geboekt. Het werd gewoon even twee uur “doortrappen”, want aan deze kant van Canada is niets te zien. Een lange saaie snelweg. Na een snelle hap zitten we nu op de kamer een beetje te chillen, internetten, Sharkweek kijken op tv, biertje en ligbadje. Prima motel trouwens dat Motel 6. Modern ingericht, schoon en lekkere brede bedden. Alles doet fris aan. Morgen het laatste stukje van zo’n twee uur naar Toronto. We hebben daar een kamer in het Staybridge geboekt. Verwachting is dat het een lekker hotel is met weer een zwembadje. We zullen daar onze bagage moeten verdelen en opnieuw moeten inpakken. Alles moet toch een onder de 23 kg wegen, anders hebben we gezeur op de luchthaven.
08-08-2013: Vanmorgen zijn we wat langer in bed blijven liggen. Vanuit Kingston was het maar twee uurtjes rijden naar Toronto. Daar had ik via Hotwire het Staybridges & Suites gescoord, maar daarover later meer. Naast het Motel 6 in Kingston was een grote Walmart gevestigd, altijd goed voor een paar kleine boodschapjes. Daarna op weg naar Toronto. Weer over die lange, kaarsrechte snelweg 401. Bij Toronto kwam er weer leven in de brouwerij en hebben we de TomTom ingesteld op een mall. Het apparaat dirigeerde ons keurig naar een soort van “buurtwinkelcentrum”, niet echt wat we zochten. (Mats!) Toen besloten om maar door te rijden naar het hotel in de hoop dat onze kamer al vrij was en we onze bagage weg konden zetten. Helaas, kamer was nog niet vrij. Housekeeping werd gebeld en ging direct aan de slag. Of we even 45min geduld hadden. Nou, dat hoefde ook weer niet dus de vraag gesteld of deze receptionist een goede mall wist. Die wist hij wel, de “Time Square Mall” lag hier niet ver vandaan. Daar aangekomen bleek het een moderne versie te zijn van Chinatown. Ook niet echt wat we zochten. Uiteindelijk zijn we, na een tip van een Chinese dame daar, terechtgekomen in de Vaughan Mills Outletmall. Daar hebben we nog even wat uurtjes gewinkeld en zijn daarna op zoek gegaan naar een gelegenheid. De TomTom bracht ons naar een Outback Steakhouse, maar die bleek niet meer te bestaan (Mats !). Gelukkig vonden we in de buurt een “Montana’s Cookhouse“. Een op het Outback Steakhouse lijkend restaurant, waar we heerlijk buiten op de patio hebben gegeten. Na het eten terug naar het Staybridge hotel, waar onze kamer inmiddels gereed was. Op de toegewezen kamer stond echter maar 1 tweepersoons bed en een bedbank. Daar hadden we geen zin in, dus ik terug naar de receptie. De vriendelijke vriend achter de balie wist te vertellen dat Hotwire “een suite” had gereserveerd en die hadden we. Hoe wij met drie volwassenen en een “kind” van 17 daar moeten slapen wist hij ook niet. Na hem te hebben uitgelegd dat dit zo niet kon en hij nog een poging deed in contact te komen met Hotwire, begreep hij denk ik zijn fout en wees hij ons een perfecte kamer toe. Eigenlijk geen kamer, maar een echte suite! Wat een ruimte en super luxe. De suite bestaat uit een slaapkamer met badkamer, met daaraan vast een zitkamer met keukenhoek. Die keuken is volledig ingericht, zelfs een vaatwasser is aanwezig! Geweldig hotel ! Alle bagage naar binnen gedragen en toen zijn Annouchka en Jacqueline begonnen met alle koffers goed in te pakken en vooral de koffers op gewicht te brengen. Er werd een verwoede poging gedaan alle extra bagage in de aangeschafte koelbox te doen, maar dat lukte niet. De extra meegenomen (grote) tas moest er echt aan te pas komen. Uiteindelijk past alles een beetje en zitten we nu in onze huiskamer te chillen. Sharkweek kijken, internetten etc. Zojuist was het al mogelijk om online in te checken bij BA, dus dat is ook al geregeld. Onze gereserveerde stoelen stonden keurig in onze boeking, dus we zitten weer goed. Morgen op de luchthaven alleen nog even de koffers afgeven en de extra tas afrekenen. Op 9 augustus vertrekken we met de 20.55 uur uit Toronto naar Londen Heathrow. Naar Amsterdam vliegen we met de BA 398, waar we (schema tijd) 10 augustus 15,34 uur aankomen. We zullen aankomen op de D-pier, dus bij aankomst 1 of 2 naar buiten komen. Morgen eerst lekker uitslapen, we hoeven pas 12.00uur het hotel uit. Daarna nog wat rondhangen in de Yorkdale mall, om voor 18.00uur de huurauto in te leveren op de luchthaven van Toronto. We hebben 4270 km met deze Chrysler Town & Country gereden. Een heerlijke reis auto, ruim, praktisch en van alle luxe voorzien. Dat heb ik al eerder geschreven. Motorisch was het soms wat minder. Op lange heuvels wist de automaat vaak niet de juiste versnelling te pakken, wat een zeer onrustig rijgedrag veroorzaakt. Ook zonder cruise control, was de automaat vaak niet te regelen. Maar goed, eerst nog een nachtje slapen, een beetje shoppen en dan weer op weg naar Nederland. Mijn volgende (laatste berichtje van deze reis) schrijf ik vanuit Nederland.
2-08-2013: Inmiddels zijn we al weer drie dagen terug in Nederland en al weer twee dagen aan het werk. Ik moest wel lachen toen ik gisterochtend in de trein de Spits las. Een aardig artikel waarin werd aangegeven hoe je na je vakantie het beste weer in je (werk) ritme kon komen. Klopte best wel, niets nieuws dus. De eerste twee nachten waren niet geweldig. Dan merk je toch nog wel wat van het tijdsverschil, maar afgelopen nacht was al weer prima. Gewoon wakker worden van de wekker, zoals het hoort.
Als je trouwens denkt dat ik voor dit Reisverslag alleen maar heb zitten internetten, heb je het mis. Als je elke avond probeert je Reisverslag bij te houden en dan valt het wel mee. Als de internetverbinding goed is, dan ben je redelijk snel klaar. Foto’s uploaden duurde vaak erg lang. Ik denk dat ik eerdaags in eerdere verslagen nog wel foto’s toevoeg en/of vergroot. Ook zullen deze berichten een andere plek krijgen op de site. Het was in ieder geval leuk om te doen en gezien de reacties zal dit niet de laatste keer zijn.
De terugvlucht vanuit Toronto verliep prima. Die laatste dag was wel een beetje vreemd. We moesten voor 12.00uur onze kamer in het Staybridge Toronto Markham verlaten en onze vlucht ging pas 21.00uur. We zijn eerst maar eens naar het Yorkdale Shoppingcenter gereden. Daar hebben we op ons gemak wat rondgelopen en nog een paar kleine zaken gekocht. Daarna op de laatste druppel benzine naar de luchthaven gereden. De auto moest (met een lege tank) voor 18.00uur worden ingeleverd bij Dollar. We hebben daar nog een uurtje in de zon gezeten en daar de lange broeken aangetrokken, terwijl de vliegtuigen over onze hoofden scheerden. Naast ons stond een vestiging van de Radisson hotelketen, dus je weet waar je daar niet moet/kan slapen. Inleveren van de auto ging net zo soepel als het bij aankomst in ontvangst nemen. Geen gezeur, maar keurige afhandeling. Zelfs een belangstellende vraag of de auto goed was bevallen. (dat dacht ik wel !)
Inmiddels had British Airways ons per SMS al laten weten dat de vlucht een uur vertraagd was. Dit gaf ons wat meer tijd om een heerlijke pizza weg te werken. Daarna nog wat op de luchthaven rondgelopen en konden we al snel aan boord van de Boeing 747-400 van BA op weg naar Londen. De gezagvoerder wist te melden dat we aardig wind mee zouden hebben en slechts 5.53uur over het stuk naar Londen zouden doen, dat is behoorlijk snel! Eenmaal op hoogte en de bordjes “Fasten Seatbelts” uit, snel naar de WC en slapen. Annouchka was snel vertrokken en ik heb eerst nog een film op de Ipad gekeken. Boven het puntje van Groenland hield ook ik het voor gezien en we werden net voor de landing wakker. Niet slecht! Op Heathrow hadden we een stop-over van 3.20 uur, die door de vertraging wat was ingekort. De tijd ging snel voorbij en al snel zaten we in de Airbus A319 naar Amsterdam. Met een “Big Smile” door de Douane heen gelopen en daar stonden Michaela en Mats al op ons te wachten (nog reuze bedankt daarvoor!) om ons naar huis te brengen.
We kijken terug op een heerlijke vakantie. We hebben veel gezien, gekocht en gedaan. Zoals al in een eerder bericht aangegeven is het Noordoosten een leuk en mooi gedeelte van de VS. Je moet het altijd maar afwachten, maar ook onze geplande route kwam prima uit. Hoewel we Atlantic City en de Amish niet geweldig vonden zat de route goed in elkaar. Nu eerst maar eens nagenieten van deze mooie trip. Over een tijdje maar eens nadenken waar we volgend jaar naar toe gaan.
Hieronder nog de nodige informatie over waar we zijn geweest, wat we hebben gedaan etc. Staat er iets in het rood, klik er dan op, dan zal je worden verwezen naar de desbetreffende site voor meer info.
Vliegtickets: Via Kayak.com had ik op diverse bestemmingen “alerts” uitstaan en werd ik wekelijks geïnformeerd over de ticketprijzen. Ik weet inmiddels wel wat een gangbare prijs voor een ticket naar de VS is, dus toen ik een alert kreeg voor 645 Euro (hoogseizoen!) naar Toronto moest ik snel toeslaan. Tickets zijn gekocht bij American Airlines via Expedia.com. Vluchten werden uitgevoerd met British Airways. Prima maatschappij!
Autohuur: Nu de vliegtickets waren geboekt, kon ik ook op zoek naar een goed tarief voor de autohuur. We wilden lekker ruim zitten, dus kozen we voor een Minivan. Ik heb heel wat prijzen over het scherm zien flitsen, de een nog gekker dan de ander. Uiteindelijk geslaagd bij Dollar.DE voor “slechts” 965 Euro.(incl. alle verzekeringen en toeslagen) Niet gek voor 19 dagen huur van een Minivan. De aanbieder waar wij normaal bij boeken Rentalcars.com (voorheen Eautohuur) maakte het helemaal gek. Die vroeg voor hetzelfde pakket 1900 Euro! In Toronto prima service bij Dollar-rent-a-car. We hebben heerlijk rondgereden in onze Chrysler Town and Country.
Hotels: Dit jaar op vijf nachten na, alles geboekt via Hotwire.com. Op zich altijd spannend als je boekt bij Hotwire.com Je ziet bij de boeking niet de naam van het hotel, alleen de voorzieningen, het aantal sterren, globaal de locatie en de prijs tot op de Eurocent nauwkeurig. Nu is er ook een website (betterbidding.com) die je kan helpen met het identificeren van het aangeboden hotel. Toch regelmatig kunnen terugvinden om welk hotel het ging. Voordeel van boeken via Hotwire.com is, dat je voor een laag bedrag de betere hotels kan scoren. Dat is ook deze vakantie weer prima gelukt. Eén hotel was duidelijk minder, dat was het Pan American Hotel in de wijk Queens-NYC. Het hotel was verouderd en groezelig. Duidelijk vergane glorie! Overigens niet via Hotwire geboekt, maar via Expedia.nl.
Reisverslagen Amerika & Canada 