Florida – Texas 2016

Voorbereiding Florida & Texas 2016:

Januari 2016: Op de eerste dag van dit nieuwe jaar vliegtickets gekocht naar Amerika. We denken dit jaar met Tui een mooi prijsje te hebben gescoord voor een retourtje Amsterdam-Orlando. Heen (27 juni 2016) een rechtstreekse vlucht en op de terugweg (15 juli 2016) met een fuel/schoonmaakstop op de Internationale luchthaven van Miami. Daarna, rechtstreeks naar Amsterdam. Beide vluchten worden uitgevoerd met een B787-800 Dreamliner, hebben we die ook eens van binnen gezien. Of zou het al de nieuwe A380 worden? Wel raar, we hebben deze vlucht nu binnen twee weken nu twee keer geboekt. De eerste keer rechtstreeks bij Tui met vergevorderde plannen om in de vakantie een cruise naar de Bahama’s te maken. Helaas is dit plan niet doorgegaan. Aanzienlijke meerkosten (niet zichtbaar of voorzien) m.b.t. de cruise hebben ons doen besluiten de cruise te cancelen en onze reis anders in te delen. Daarom de bij Tui geboekte vlucht geannuleerd (dat kan bij Tui tot een aantal dagen na boeking) en dezelfde vlucht, maar nu met drie nachten Radisson Hotel in Orlando, via Expedia geboekt. Mooie deal vonden wij zelf! We hebben deze drie nachten aan het eind van onze vakantie geboekt, wordt dus shoppen en luieren aan het zwembad.

10 januari 2016: Inmiddels zijn we ook al wat verder vwb de route die we gaan rijden. Volgens Tui zullen bij rond 13.30uur (lokale tijd) landen op Orlando Sanford. Na de Amerikaanse inreiscontrole te hebben doorlopen, halen we bij Budget Rent-a-Car onze inmiddels gereserveerde huurauto op. Ook dit jaar heb ik weer een “standard car” gereserveerd, we gaan weer voor een Chrysler 200. We hebben niet eerder via Budget gehuurd, maar kwamen via CarTrawler op een aardig tarief uit. Maar eens kijken of het zo blijft, anders verander ik het wel weer. We hebben weer een aardig  rondje in ons hoofd, wat er ongeveer zo uit zal zien: Sanford-Lady Lake-Tallahassee-Niceville-Dallas-Hot Springs-Memphis-Crawfordville-Orlando-Sanford. Rondje van ongeveer 3500km met een paar lange stukken. Maar eens zien hoe we dit nog kunnen fine tunen.

16 januari 2016: Gistermiddag de route maar eens wat meer vorm gegeven en wat hotels geboekt. Op twee via hotwire geboekt en betaalde hotels na, allemaal nog zonder kosten te annuleren. Na aankomst in de VS gaan we maar een klein stukje rijden en verblijven we de eerste nacht in het “Townplace Suites The Villages” in Lady Lake FL.. De volgende dag rijden we door naar Tallahassee en hebben we het Four Points gereserveerd. Na Tallahassee hebben we een lange/leuke dag in de auto langs de kust helemaal naar Destin FL. Rondom Destin was het best lastig iets voor een normale prijs te vinden, het is daar duur overnachten. Uiteindelijk via Hotwire.com de Comfort Suites At Eglin Air Force Base  gescoord. Drie nachten voor 280 Euro is nog best betaald, maar goed. Toen we op Hotwire in Dallas een zoekslag maakten, liepen we tegen een dagaanbieding aan en verblijven we nu drie nachten voor 168 Euro in het Wyndham Garden Dallas North. Hotel was redelijk eenvoudig via betterbidding.com te herleiden, zijn we wel happy mee. Na Dallas rijden we naar Hot Springs in Arkansas. Mooi natuurgebied voor een hike met diverse warm waterbronnen in de omgeving. We hebben voor twee nachten gereserveerd in het Alpine Inn. Na Hot Springs rijden we via Memphis terug naar de kust en hebben we het Magnusson Wildwood Hotel in Crawfordville gereserveerd. Erg mooi hotel, in de directe omgeving is veel te doen. De oplettende lezer zal wel wat van de afstanden tussen Niceville-Dallas en Hot Springs-Crawfordville vinden. Daar moet zeker een “break” in worden gepland. We gaan die dagen gewoon rijden en zien wel waar we uitkomen, deze twee overnachtingen boeken we dus niet vooraf. Of we lopen gewoon ergens binnen, of we boeken wat bij een WIFI-point via Hotwire, we zien wel.

6 maart 2016: De op 10 januari bij Budget gereserveerde auto is al weer geannuleerd en vervangen voor een reservering bij Alamo via AutoEurope. Nu voor €534,00 19 dagen een Fullsize Car genomen. Onduidelijkheid v.w.b. het eigen risico, het niet zelf kunnen uitzoeken van de auto én een scherp tarief bij Alamo was voor ons reden om te veranderen. We zijn trouwens wel benieuwd hoe vliegen met TUI ons gaat bevallen. Ik heb nog geen enkele goede review van de TUI Dreamliner gelezen. De Dreamliner zelf schijnt prima te vliegen, maar de seating en verzorging (eten/drinken en videosysteem) schijnt niet zo best te zijn. We hebben gewoon Economystoelen geboekt en verder niets. We zien het wel, ik zet weer de nodige films op de IPad en nemen vanaf Schiphol wel het nodige aan drinken mee. Die 9 uurtjes zijn zo om. Eten doen we wel in Florida, na aankomst stellen we de TomTom op de eerste de beste TGI Fridays in en dan komt het wel goed.

30 april 2016: Weer een kleine aanpassing op de huurauto gemaakt. Ik heb (19/4) gebruik gemaakt van een mailing van Autoeurope. Via Alamo nu voor 3 Euro duurder overgestapt naar een “premium Car”, kon ik niet laten staan. Zie voor Fleetguide Alamo deze website.

6 juni 2016: Vandaag exact drie weken voor vertrek stoelen gereserveerd bij TUI. Ging niet zo gemakkelijk als ik had verwacht. Inloggen met mijn TUI reserveringsnummer bleek niet mogelijk, ik kwam de website niet op. Uiteindelijk maar gebeld en toen bleek dat dit met onze bij Expedia.nl geboekte tickets niet mogelijk was. Of ik maar contact wilde opnemen met Expedia. Dat wilde ik natuurlijk niet, waar had ik anders een TUI reserveringsnummer voor gekregen. Uiteindelijk vond het meisje van TUI dit ook wel vreemd en heeft ze ons reserveringsnummer aangepast zodat we zelf stoelen konden reserveren. Geregeld, wel 2 x 14 Euro armer.

27 juni 2016: Eindelijk vakantie ! Vanmorgen op tijd opgestaan en naar Schiphol gereden. De A1 was ons gunstig gezind, geen files, dus tegen 07.00uur waren we al op de luchthaven. Het was er lekker rustig, we konden op ons gemak inchecken bij Tui. Ook bij de security en paspoortcontrole was het niet druk, we zaten dus snel aan de koffie met croissants. Natuurlijk keurig op tijd bij Gate G6, waar de Tui Dreamliner al stond te wachten. Ivm uitgelopen onderhoudswerkzaamheden aan de airco liepen we ongeveer 45min vertraging op, daarna waren we dan echt op pad. Ik keek best wel een beetje op tegen het vliegen met Tui, wist niet echt wat ik kon verwachten, maar het viel mij best wel mee. Zeer vriendelijke cabincrew en die Dreamliner is echt een stuk stiller dan andere types waarmee ik heb gevlogen. De standaard economy-seat viel mij mee. De beenruimte was wel goed, de stoel zelf vond ik smal. Verzorging aan boord was ook wel goed. I.v.m. de opgelopen vertraging werd er een “snack” uitgedeeld (zakje met koekjes, Caprisonne, zoutjes en pepermunt). Al snel, nog niet eens boven Ierland, werd de warme maaltijd al geserveerd. Best wel vroeg, dus die sloeg ik over. Bij die maaltijd werd overigens water, thee of koffie geschonken. Naast deze gratis service kwamen de dames nog eens langs met water, koffie en thee. Buiten deze service komen ze ook langs met hun betaalde service en taxfree, dat wordt vooraf keurig omgeroepen. Verder blijft het een lange zit en na iets meer dan 9 uur vliegen dan de landing op Sanford Orlando International Airport. Er werd nadrukkelijk gevraagd allemaal te blijven zitten om daarna de passagiers die verder doorvlogen naar Miami voor te laten. Er werd hier op Sanford trouwens streng gecontroleerd. De heren (8 balies open en geen kiosken) namen hun tijd. Ook bij de uitgang waar je je douaneformulier moet inleveren werd streng gecontroleerd en bij de minste twijfel werd je door gestuurd naar hun collega’s bij scan apparatuur. Eenmaal buiten steek je de weg over en loop je zo het Rentalgedeelte in. Alle bekende maatschappijen zijn hier wel vertegenwoordigd, wij liepen door naar Alamo. Daar aangekomen werden we gelijk geholpen aan de balie. Hier geen “skip the counter”, maar ook geen vervelende vragen over upgrades, verzekeringen o.i.d. Binnen drie minuten waren we al op weg naar een gigantische parkeerplaats (foto’s volgen) waar wij werden opgevangen door “Greeter” Rodrigo. Met deze “tijdelijke vriend” was het leuk praten en bij de Premium Fullsize Cars aangekomen bleek er eigenlijk van alles mogelijk. Er was verschrikkelijk veel keus uit allerlei merken. Op mijn vraag of hij ook de nieuwe Chrysler 300 had staan nam hij ons mee naar de Luxery Cars en konden we kiezen uit een donkerblauwe of zwarte Chrysler 300c, beiden voorzien van full options. De zwarte was net wat nieuwer, dus die werd het. Hoewel niet echt nodig, mijn vriend voor deze gratis upgrade een leuke fooi gegeven en we konden op pad. Naar ons eerste hotel in The Villages was het ongeveer anderhalf uur rijden (96km). Bij de TownPlace Suites aangekomen kregen we een fijne kamer met een heerlijk zacht bed. We hebben de avond nog wat opgerekt met een bezoek aan het naastgelegen Spanish Town. Best wel lachen, er was een soort van markt met live muziek. Gemiddelde leeftijd van de bezoekers liep ruim tegen de 70 jaar aan, maar er werd flink gedanst, line dancing is hier helemaal in. Alles verplaatst zich hier in golfkarretjes, die een nog leuker als de ander. Na een heerlijke pizza bij Flippers, op ons gemak teruggelopen naar het hotel. Na een korte duik in het zwembad en wat tv kijken hadden we het wel gehad. Morgen verplaatsen we ons op ons gemak naar Tallahassee. (336km)

28 juni 2016: Vandaag rustig opgestaan en ontbeten in het hotel. Prima ontbijt, überhaupt een lekker hotel deze vestiging van TownPlace Suites. Na het uitchecken een nabijgelegen Walmart Supercenter opgezocht voor wat kleine inkopen. Toch maar weer een grotere koelbox gekocht, net wat makkelijker als die kleine die we steeds meeslepen. Na de Walmart zijn we op ons gemak naar Tallahassee gereden. Ongeveer 335km rijden met een lunchstop in Lake City. In Tallahassee hadden we via Hotwire het Four Points gescoord, prima hotel/kamer, midden in de stad. Na het inchecken hebben we lekker nog een uurtje aan het zwembad gelegen. Inmiddels was het al aardig bewolkt geworden en die grote bijna inktzwarte wolk kwam toch echt onze kant op. Niet al te lang daarna ging het hier gigantisch los met veel regen en onweer. Toch maar een sprintje naar de auto gemaakt en naar de dichtbij gelegen Governor’s Square Mall gereden. We hebben er wat eenvoudigs gegeten en wat gewinkeld. Morgen verwachten we een leuke dag, we volgen de kust tot aan Destin en waar we wat leuks zien, stoppen we. We slapen in de Comfort Suites Eglin Airforce Base. (204km)

29 juni 2016: Vandaag redelijk op tijd op pad gegaan richting Niceville. Dit plaatsje ligt achter de kustplaats Destin wat verder landinwaarts. Het was best lastig in de buurt van Destin een betaalbaar hotel te vinden, uiteindelijk via Hotwire bij de Comfort Suites in Destin uitgekomen. In Carabelle zijn we nog even gestopt bij “het kleinste politiebureau ter wereld“, niet groter dan een telefooncel. Niet alles is dus groter in de USA….. Vanaf het Carabelle hebben we de kustweg tot aan Destin gevolgd. Panama City Beach was erg druk, met name de kustweg was een grote file en we schoten maar slecht op. Uiteindelijk kreeg de US-98 er een rijstrook bij en ging het wat vlotter. Van comfort Suites kregen we een mooie ruime kamer en na een korte afkoeling in het zwembadje op weg naar de Harbor Walk van Destin. Parkeerplek vonden we op een openbare parkeerplaats van de gemeente, vandaar werd je met een gratis shuttle naar de Harbor Walk gebracht. Deze Harbor Walk bleek een zeer levendig stuk van Destin te zijn met allerlei winkeltjes, barretjes, eettentjes en speel faciliteiten voor de kids. Dit allemaal direct aan de haven van Destin. Erg leuk om doorheen te wandelen, veel bootjes die de zee op gaan om dolfijnen te kijken en vissers die hun vers gevangen vis op de kade schoonmaakten en gelijk verkochten. We hebben een lekkere hamburger gegeten bij Margaritaville. Daarna nog wat rondgekeken en terug naar het hotel gegaan, toch nog een half uur rijden. Destin is zeker een bezoek waard. Morgen gaan we met een speedboot de zee op om dolfijnen te spotten.

 

30 juni 2016: Wakker worden met regen wil je niet op vakantie en al helemaal niet in de Sunshine State of America. Dit zag er niet uit als “de bui van de dag”, dus een alternatief plan bedacht. Na het ontbijt wat boodschappen gedaan in de nabijgelegen Walmart en daarna een bezoek aan het Airforce Museum bij Eglin Airforce Base gebracht. Museum lag  op ongeveer 10 minuten rijden van ons hotel. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een luchtmacht veteraan die nog op vliegbasis Soesterberg had gediend. Toen ik aangaf dat wij uit die omgeving kwamen vond hij dit natuurlijk geweldig, de man had veel te vertellen. Het museum zelf is zeker een bezoek waard. Binnen staat het overvol met attributen van ASOC. Buiten om het gebouw staan zeker 15 militaire toestellen opgesteld. In het museum werd ook nog een kleine ceremonie gehouden, heb alleen niet kunnen verstaan wat de reden was. Wel grappig om te zien, met een live gezongen volkslied aan toe. Na het museum zijn we gaan shoppen in de Silversands Outlet Shopping Mall. Wel een stukje rijden en we waren niet de enige op de deze regenachtige dag. Morgen maar kijken of we dan dolfijnen kunnen spotten. Deze avond lekker gegeten bij TGIF !

 

1 juli 2016: De dag beginnen met een strak blauwe lucht is niet verkeerd. Vandaag gaan we dus dolfijnen spotten met de Sea Blaster. Op ons gemak opgestaan en weer wat kleine boodschappen (lunch en een zak ijs voor de koelbox) gedaan bij de Walmart en daarna op ons gemak richting Destin Harbor waar we kaarten gaan halen voor de tocht van 13.00uur. Om vanuit Niceville aan zee (Destin) te komen is het een stukje rijden. Op zich is dit niet zo vervelend, maar wel de lange tolbrug die ons naar Destin brengt. Iedere oversteek (enkeltje) kost je 4 USD en ik denk dat we er al ruim 35 USD aan kwijt zijn. In Destin aangekomen eerst maar even kaartjes gekocht voor die Sea Blaster en daarna ergens onze lunch opgegeten. Rond 12.45uur moesten we ons melden bij ligplaats 24 en niet veel later konden we aan boord. Die Sea Blaster is eigenlijk een grote speedboot, bij het aan boord gaan even lachen naar de fotograaf en we konden op pad. De boot was half vol, dus ruimte zat. Tijdens het varen verzorgde een entertainer/scheepsmaatje de drankjes (inclusief bij de trip). Muziek was niet mijn keuzen en een beetje hard/vervormd, maar verder prima. Eerst een klein rondje door de haven van Destin en daar zagen we al een glimp van de eerste dolfijn. Na rondje haven ging het richting zee en het gas er op. Hoop lawaai en het ging best wel hard voor zo’n grote boot. Buiten op zee zagen we al snel de eerste dolfijnen en ging het gas er weer af om ze eens goed te bekijken. Op een gegeven moment wist je niet meer waar je moest kijken, overal om ons heen zagen we wel groepen dolfijnen, zelfs (onder water) vlak naast de boot. Het is trouwens een kunst om die beesten op de foto te krijgen, je moet snel zijn en een beetje geluk hebben. Na een klein half uur was het tijd voor “fun” zei de kapitein en ging het gas er weer op. Leuk om te zien dat die dolfijnen hier gelijk op reageren en in de boeggolf meezwemmen en uit het water springen. Na een behoorlijk stuk langs de kust te hebben gevaren zagen we nog meer dolfijnen en uiteindelijk was het na anderhalf uur op zee tijd om terug te gaan. We hebben ons prima vermaakt aan boord en veel dolfijnen gezien. De foto’s lijken dit niet te bevestigen, maar zoals ik al zei, het is echt een kunst om ze op de foto te krijgen. Na de boottocht zijn we naar Henderson Beach Statepark gereden en hebben daar de rest van de middag heerlijk in zee en op het strand gelegen.  Best wel grappig om daar nu in zee te liggen. Het is hier al de hele week Sharkweek waar diverse keren de Gulfcoast/Emerald Coast wordt genoemd en je best veel en grote haaien vlak aan de kust ziet. Moest ik toch even aan denken haha. Deze dag laat in het hotel terug en eenvoudig gegeten bij de Mc Donalds. Morgen gaan we vroeg op pad naar Vicksburg, wat we gebruiken als tussenstop naar Dallas.

2 juli 2016: Vandaag niet zoveel te vertellen. Ontbijt was erg chaotisch, er was een grote familie in het hotel neergestreken en die maakte er een rotzooitje van. We hoorden gisteravond al veel geschreeuw/ruzie/gekrijs en nu dan een aanval op de ontbijttafels.

De beste Cathy had daar haar handen vol aan en zelfs van een collega assistentie gekregen. We hebben vandaag 549km gereden naar ons hotel in Vicksburg MIssisippi. Dit (overnachting) hotel hebben we geboekt voor een spotprijs via Hotwire, dus we waren benieuwd wat het zou zijn. We waren er om een uur of drie. Op het moment van boeken was het een Baymont Inn & Suites, later mail van Hotwire ontvangen dat de naam was veranderd in Vicksburg Inn, nu bleek het een Quality Inn te zijn geworden. Prima kamer, met een lekker zwembad wat we voor ons zelf hadden. Ik heb nog een biertje gedronken met drie Amerikanen “From The Hood”, zoals ze zelf aangaven. Leuk zitten kletsen, prettige gasten met veel humor. Ze waren de ellende van hun buurt (ergens in Arkansas, kon door hun zware dialect niet verstaan welke stad) even ontsnapt door een weekendje Vicksburg te boeken. Beetje domino spelen, biertje doen en veel lol maken. Ze begrepen er trouwens niets van toen ik aangaf dat mijn woonplaats in ’t Gooi geen “Crime City” was en al helemaal niet dat een groot gedeelte van Nederland onder de zeespiegel lag. Trouwens goed om te beseffen dat het in Nederland er nergens zo aan toegaat als deze vrienden hun buurt beschreven, een slecht stukje Amerika. Naast het hotel lag een vestiging van de Cracker Barrel. Nooit eerder binnen geweest, maar ik heb er een heerlijke steak gegeten. Morgenochtend weer een behoorlijk stuk rijden naar het Wyndham Garden North in Dallas. Daar verblijven we dan weer drie nachten.

3 juli 2016: Weer vroeg opgestaan, we hadden een behoorlijk stuk (598km) voor de boeg. Duidelijk merkbaar dat het zondag was, want het was heerlijk rustig op de weg. De State- en/of Highway Police liet zich ook niet zien, dus even flink doorgereden met de Chrysler. Het was wel opletten met al die heuveltjes in de weg, de heren willen nog wel eens net achter zo’n heuveltje staan met hun radarapparatuur en dan ben je vaak net te laat. Vandaag heb ik ze richting Dallas niet gezien, andere kant diverse keren. Rond twee uur waren we al in ons hotel. Ik hoorde de receptioniste aan een collega vragen of ze ons een Queenroom moest geven omdat we met Hotwire hadden geboekt. Na mijn (terloopse) opmerking dat een Kingroom ook wel erg prettig was rommelde ze wat in de computer en kregen we toch een Kingroom. Op de kamer aangekomen bleek het een prachtige kamer (met kingbed) te zijn voorzien van een balkonnetje met zicht op het zwembad. Daar bleek net een poolparty (met DJ/drankjes/hapjes) van Southwest Airlines te zijn begonnen, dus daar hebben we ons maar ingestort. Lekkere muziek, wat appen met het thuisfront en veel te zien (haha). Toen we het zat waren hebben we ons opgefrist en gekeken waar we konden eten. Uiteindelijk zijn we bij de Olive Garden uitgekomen, voorlopig waarschijnlijk de laatste keer. Het was er helemaal niet druk, we konden zo aan tafel. Hoewel diverse keren aangegeven dat we geen haast hadden, maakte onze ober er een sport van ons bijna te verdrinken met softdrinks en zo snel mogelijk weer buiten de deur te krijgen ( toch binnen het uur weer buiten). Het eten was wel goed, wel erg veel kaas deze keer. Er stond hier trouwens een soort van IPad op tafel waar je mee kon bestellen, een spelletje (kost 2 Dollar zag ik later op de rekening) en met je CC op kon afrekenen. Voor het gemak was de (aanzienlijke) fooi al was ingevuld. Het bleek echter ook eenvoudig om deze tot normale proporties terug te brengen. Nu terug op de kamer met een kop koffie dit verslag bijwerken. Morgen is het de “4th of july” en staat de stad Dallas op het programma. We hebben wat plaatsen waar we willen kijken, ben benieuwd of we daar aan toekomen. Morgenavond zal er vast we ergens vuurwerk zijn te bekijken.

4th of july: Vandaag wordt in Amerika de onafhankelijkheid gevierd en dat zal iedereen weten ook. Veel Amerikanen lopen er bij, zoals veel van ons tijdens Koningsdag in oranje, maar dan in iets met Stars And Stripes. Waar je ook komt, iedereen zal je we een fijne onafhankelijkheidsdag wensen. Onze dag begon traag, we zijn lekker wat langer blijven liggen, daar was ook wel eens lekker. Vandaag stond Dallas op het programma, hadden we best wel naar uitgekeken. Helaas kwam onze verwachting niet helemaal uit, want Dallas lag er best verlaten bij. Eerst zijn we naar de de Dallas Farmers Market gereden. Het was daar nog erg rustig, had misschien wel te maken met de 4th of july, er was niet veel te zien cq te doen. Daarna zijn we naar de kruising Young and Griffithstreet gereden om daar de “Dallas Cattle Drive Sculptures” te bekijken. Een hele kudde bronzen Longhorns, begeleidt door cowboys op paarden. De kudde is mooi in een park, half door een beekje neergezet, best gaaf om te zien. Hoewel met grote borden staat aangegeven dat je niet op de beelden mag klimmen/zitten, waren er toch weer gasten die het niet konden laten om op zo’n longhorn te klimmen en zie dan maar eens foto’s te maken. Uiteindelijk toch wel gelukt en een beetje rondgelopen daar. Vervolgens naar Dealey Plaza gereden om daar het 6th floor museum te bekijken. Klinkt niet bijzonder, maar is toch wel een gedenkwaardige plaats. Vanaf de 6e verdieping van een aan dit plein gelegen gebouw is op 22 november 1963 (12.30 CST) John Fritzgerald Kennedy vermoord. Ze hebben in dat gebouw een museum aangelegd met allerlei informatie over deze gedenkwaardige dag en JFK zelf. Wij hadden er echter geen 16 USD per persoon voor over en we hebben buiten de bijzonderheden van deze moord bekeken. Op de plaats (asfalt) waar Kennedy op dat moment reed is een teken aangebracht, bijzonder om even bij te zijn en naar de 6e verdieping van dat gebouw te kijken. (Je ziet mij daar geknield bij zitten, daarna drie foto’s van die plek naar het raam op de 6e verdieping). Best wel een afstand, Lee Harvey Oswald moet een vaste hand hebben gehad, in die tijd waren geweren nog niet zo precies als vandaag de dag. We hebben daar zeker enige tijd rondgebracht, een interessante plaats om te zijn en te bekijken. Verder hebben wij “het” in Dallas niet ontdekt, ook de dame van het touristcenter kon ons niet meer zaken noemen om te bekijken en verwees ons verrassend genoeg naar een Mall. Uiteindelijk hebben we nog wat rondgelopen in de Oulet Mall in Allen. Gegeten hebben we bij een vestiging van Outback Steakhouse. Met een “Aussie Rumpunch” er bij hebben we heerlijk gegeten.

5 juli 2016: Deze ochtend niet te lang blijven liggen, want FT Worth stond op de planning. Gisteravond trouwens niets van vuurwerk gezien, we hadden geen zin meer om weer met de auto op pad te gaan. Afgelopen nacht trouwens genoeg vuurwerk gehad, er trok zeer zwaar onweer over de stad. Als eerste wilde we naar het Stockyards National Historic District. De FT Worth Stockyards was ooit een historische veemarkt en overslagplaats voor vee, iets ten noorden van FT Worth. In 1866 geopend en speelde een belangrijke rol voor de afvoer van vee uit Texas naar de markten van de Oostkust van Amerika. We wilden daar ruim voor 11.30uur zijn, want twee keer per dag vindt daar de “Longhorn Cattle Drive” (video) plaats. De eerste dus om 11.30uur en de tweede om 16.00uur, die vonden we te laat. Vanuit ons hotel in Dallas toch nog wel een drie kwartier rijden, maar zonder files waren we er ruim op tijd. Exact om 11.30uur werd iedereen gevraagd op het trottoir te blijven, de Cattle Drive kwam er aan. Even later sjokken er een stuk of vijftien Longhorns door de straat e.a. onder begeleiding van een viertal, geheel in stijl uitgemonsterde, cowboys. Binnen een minuut of 10 is alles al weer voorbij gesjokt, maar het effect is leuk. Zeker als er een Cowboy voorbij rijdt met een portofoon in zijn zadeltas. Klein detail, maar toch….. Het was trouwens ook passend geweest als ze deze straat autovrij hadden gemaakt. Daarna zijn we op ons gemak de vele aanwezige souvenirwinkeltjes afgegaan om een beetje rond te kijken. Je kan er werkelijk alles uit die tijd wel kopen, van magneetjes voor op de ijskast, tot aan westernzadels en meubilair aan toe. De nadruk ligt vooral op Texas, leer, paarden, vee en laarzen. We hebben daar best wel de nodige tijd rondgebracht, het is een leuk plaatsje om rond te kijken of om wat te eten. Na de stockyards zijn  we nog even naar FT Worth zelf geweest, maar daar vonden we weinig aan. Net als Dallas, echt een zakencentrum en behalve restaurants, weinig te beleven. Terug in het hotel bleek er groot onderhoud aan het zwembad te worden gehouden, daar konden we niet terecht. Uiteindelijk in de nabij gelegen Galeria Mall nog even rondgelopen en wat kleins gegeten. Morgen verplaatsen we ons naar Hot Springs in Arkansas, ongeveer 470km rijden. Hot Springs schijnt een leuk stad te zijn omringd door mooie natuur. We verblijven daar twee nachten in het Alpine Inn.

6 juli 2016: Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan en uitgecheckt bij het hotel. De ochtenddrukte Dallas uit viel reuze mee. Vanuit Dallas was het gewoon de I-30 volgen tot de afslag Hot Springs. Deze dag veel (inhalend) vrachtverkeer en ook de nodige wegwerkzaamheden, dat gaf het nodige oponthoud. Aangekomen bij de Alpine Inn was het wel even wat anders. Een klein hotel (alles is klein) gerund door een schots echtpaar. Het hotel was voorzien van een heerlijk zwembad met ligstoelen, daar hebben we de rest van de middag in doorgebracht. Daarna opgefrist en Hot Springs verder verkent. Gezellige hoofdstraat met de nodige winkeltjes aan de ene kant en aan de andere kant Bathouse Rowe. Een stuk of 10 badhuizen (spa’s) die gebruik maken van de heet waterbronnen die Hot Springs rijk is. Gegeten hebben we bij Applebee’s, waar we allebei een heerlijke steak hebben weggewerkt. Al de kamers van de Alpine Inn hebben een zitje voor de kamer en we hebben heerlijk buiten gezeten met een fles White Zinfandel. Morgen gaan we Kayakken op de Caddo River.(488km)

7 juli 2016: Na een nacht in een veel te klein bed zijn we naar Glenwood gereden. Daar loopt de Caddo River, waarop je prima op kan Kayakken. Hier geen eigen foto’s van, ik vond het een slecht plan mijn nieuwe camera in de Kayak mee te nemen.

Over de tocht hebben we zo’n 2 1/2 uur gedaan. Mooie tocht met de nodige stroomversnellingen en afwisselende scenery. Daarna wilden we nog bij de de Missouri Falls een hike doen en misschien wat zwemmen. Helaas hebben we die Falls niet kunnen vinden en zijn we teruggegaan naar het hotelzwembad. Met 37c op de thermometer best lekker. Vanavond iets kleins gegeten, morgen bijtijds op dan gaan we naar Memphis. Een bezoek aan Graceland en Beale street mag niet ontbreken. We hebben onze route trouwens bijgesteld. De drie overnachtingen in Crwafordville FL hebben we geannuleerd.

Na Memphis, waar we nu ook overnachten, rijden we naar Atalanta. Hotwire was ons weer gunstig gezind, in Memphis slapen we in Comfort Suites en in Atlanta hebben we het ****Westin Perimeter gescoord. In Atlanta willen we naar de Atlanta Zoo en de World of Coca Cola. Nu lekker aan de koffie en direct Zinfandel, morgen dus naar Memphis.

8 juli 2016: Vandaag het kleine bed, de kleine badkamer, überhaupt kleine kamer van het Alpine Inn verlaten. Op de kamer troffen we al eerder twee muffins, twee zakjes Caprisonne en twee muesli repen aan, dit bleek het “Continental Breakfast” te zijn. Hadden we niet echt zin in, dus verse croissants gehaald en wat verse jus d’orange, al rijdende dus maar ontbeten. Het was behoorlijk druk op de weg met wederom veel vrachtauto’s die elkaar met een slakkengangetje inhalen of links blijven hangen. Tijd om ook hier inhaalverboden in te stellen, zal de doorstroming echt ten goede komen.  Na een kleine drie uur reden we over een grote brug Memphis in. De TomTom stond ingesteld op Graceland, maar we konden het niet direct vinden. Het apparaat gaf Graceland zelf keurig aan, maar daar kom je met de auto echt niet op. Uiteindelijk zagen we aan de overkant borden waar je kon parkeren voor Graceland en daar bleek ook het Elvis Presley museum te zijn. Je kon daar verschillende pakketten kopen om het e.e.a. te bekijken, maar behoorlijk aan de prijs allemaal en vonden 50 USD per persoon echt te veel. We zijn geen echte Elvis fans, dus dat hebben we niet gedaan. Buiten de tourtjes viel er genoeg te zien, we hebben er ruim twee uur rondgekeken. Na Graceland hebben we nog wat geshopt in een nabij het hotel gelegen Outletmall, waarna we ons hotel Comfort Suites Southaven hebben opgezocht. Een heerlijke ruime kamer met zithoek, keukentje en kingbed. We hebben ons even opgefrist en daarna lekker gegeten bij een vestiging van Outback Steakhouse. Naast het restaurant bleek nog een vestiging van de “Sport Authority” te zitten met een geweldige uitverkoop. De keten is namelijk failliet en alles (incl. inventaris) ging met grote korting de deur uit. Bij de fietsafdeling bleek nog het nodige aan fietskleding te hangen, dus ik heb een mooi setje bij voor weinig geld op de kop getikt. Hierna hebben we de TomTom ingesteld op Beale street in Memphis, een kleine 20min rijden. Daar aangekomen voldoende parkeermogelijkheden. Beale street is helemaal niet zo groot/lang als verwacht. Het bekende stuk is ongeveer 300m lang met aan beide zijden allen maar barretjes, waarvan de meeste met livemuziek en souvenirshops. Overal zat men al flink aan het bier en klonk bluesmuziek. Wat opviel was de nadrukkelijke aanwezigheid van de Memhis Police. De heren stonden er relaxed bij, maar ik denk dat  de heren er bij het minste geringste bovenop zitten, vergelijkbaar met de horeca-teams in Nederland. We hebben er wat rondgelopen, wat rondgesnuffeld en toen hadden we het wel gezien. Op ons gemak terug naar ons hotel voor een bak koffie en een biertje. Morgen rijden we naar Atlanta. Daar verblijven we drie nachten in het ****Westin Perimeter Atlanta North. Ben benieuwd! (327km)

9 juli 2016: Na een heerlijke nacht in het grote bed van de Comfort Suites in het hotel lekker ontbeten en op pad. Eerst nog even getankt (1,91 per Gallon) en dat het gas er weer op. Dat tanken ging weer lekker, het ging een tijdje goed maar deze Shell pomp wilde een aan de creditcard gekoppelde zip code weten. Die hebben wij Europeanen niet. Dan moet je eerst naar binnen en kijken ze je vreemd aan. Ik blijf dat vervelend vinden. Met een volle tank en heerlijk rustig op de weg konden we flink opschieten. Vlak voor Atlanta nog een flinke hoosbui gehad, het ging er even flink aan toe, de temperatuur viel gelijk 20 graden terug. Lastig rijden dan (ze kennen hier geen zoab) je ziet bijna niets. In Atalanta aangekomen was het aanzienlijk drukker op de weg, dus wat oponthoud. Ons hotel is gelegen in de zakenwijk van Atlanta genaamd Perimeter en was makkelijk te vinden. Bij de incheck boden ze ons een kamer met twee doubles aan, maar na vriendelijk vragen kon een kingroom ook. We kregen een prima kamer op de 16e verdieping van dit grote hotel. We hebben ons wat opgefrist en zijn wat gaan shoppen in de Perimeter Mall. In het foodcourt zat een vestiging van Chipotle, dus dat was smullen. Daarna (Starbucks) koffie en een fles  Zinfandel op de kamer. Morgen gaan we naar de Atlanta Zoo en de Word of Coca-Cola.(vandaag 614km gereden)

Vreemd om te horen dat een dag later op het plein waar wij in Dallas ook zijn geweest 5 Politieagenten zijn doodgeschoten. Nu “Nation Wide” in het nieuws en ook hier in Atlanta is het onrustig.

 

10 juli 2016: Deze ochtend zeer rustig opgestaan en op de kamer ontbeten. Dit soort hotels zijn helaas nooit incl. ontbijt. De TomTom bracht ons door de zondag ochtendspits keurig binnen drie kwartier naar de Atlanta Zoo. Niet dat wij van die dierentuinmensen zijn, maar deze dierentuin is in bezit van drie heuse Panda’s en dat is ook wel weer leuk om te zien. Bij binnenkomst nog een meevaller, ik kon gratis naar binnen, de Atalanta Zoo is goed te vergelijken met Artis in Amsterdam. Ongeveer zelfde oppervlakte en midden in de stad. Wel was het terrein hier wat afwisselender en hadden de dieren aanzienlijk grotere verblijven. Het was er gezellig druk en we hebben op ons gemak alles eens goed bekeken. Wat wij vooral bijzonder vonden waren de Pandaberen. Voor deze drie Panda’s is een speciaal verblijf gebouwd, geheel in Chinese stijl. Moet van China, pandaberen zijn hier ook op uitleenbasis. De grootste zat onverstoorbaar van dat speciaal ingevlogen bamboe te eten, de andere twee is een tweeling en lagen er wat suf bij. Zeker een aanrader deze dierentuin, niet duur en de dieren worden op een leuke wijze aan het publiek getoond. Na de Dierentuin was het nog geen half uur rijden naar de World Of Coca-Cola. Ook daar niet druk, prima georganiseerd, geen rijen voor de kassa en we waren dan ook zo binnen. Je wordt ontvangen met een flesje cola naar keuze en er wordt eerst een leuke film getoond waarbij snel duidelijk wordt hoe groot dit merk wel niet is. Het wordt, op Cuba en Noord Korea na, in alle landen van de wereld geschonken. Veel grappen over het geheime recept, dat is best wel grappig. Zeker als je weet dat de echte Coca-Cola overal het zelfde smaakt. Veel nagemaakt, maar nooit geëvenaard. Voor je 16 USD krijg je diverse exposities te zien en een leuke 3D film. Overal is wel ruimte voor een grap van het personeel en kan je foto’s maken. Coca Cola maakt wereldwijd veel meer drankjes, die kan je daar allemaal proeven. (lees misselijk aan drinken) Uiteindelijk eindig je in de Coca-Cola winkel en krijg je een origineel flesje cola en sta je tussen de merchandise. Inmiddels was het al tegen vijf uur en zijn we ons gaan opfrissen in het hotel. Ik kon nog net het laatste stuk van de EK finale zien, jammer dat de Portugezen hebben gewonnen. Annouchka had inmiddels ontdekt dat en in de nabijheid van het hotel een vestiging van PF Chang’s zat. Daar hebben we heerlijk gegeten met een gratis dessert. Het bedienend personeel was van mening dat de keuken te lang (31min) over ons eten deed. De manager kwam zich daarop verontschuldigen dat het niet normaal was dat gasten langer dan dertig minuten op hun eten moesten wachten. Vonden wij niet erg, rustig eten in de VS lukt maar zelden, zij wel. Morgen gaan we naar Stone Mountain, een grote kei in de nabijheid van Atlanta. Een beetje (beetje dan he) te vergelijken met Ayers Rock in Australië, ook een grote kei die er ineens lag. Deze ligt er ook al een tijdje en die gaan we morgen beklimmen.

11 juli 2016: Deze ochtend lekker lang blijven liggen, zodat we pas tegen twaalf uur op pas gingen. Vandaag stond de beklimming van de Stone Mountain op het programma. Het Stone Mountain Nationaal Park lag een klein half uurtje bij ons hotel vandaan. Toegang tot het park bedroeg 15 USD en via de East-Gate stonden we gelijk op de parkeerplaats aan de voet van de Stone Mountain. In de rugzak genoeg drinken en koekjes, de beklimming kon beginnen. De beklimming van Stone Mountain (filmpje) kan je alleen aan de westzijde doen, alle andere zijden zijn eenvoudigweg te stijl. Het is een trail van iets meer dan een mile lang, maar gaat vanaf de eerste meter al flink omhoog. Niet via een gebakend pad, je loopt eigenlijk over het graniet tegen de berg op en je moet dus goed kijken hoe en waar je je voeten neerzet. Net over de helft van de trail wordt de berg zo stijl/glad, dat er een railing is neergezet voor wat steun. Vandaag was het warm en alles gortdroog, maar als de berg nat is zal het daar bijzonder glad zijn. Maandag bleek een goede dag, het was niet zo mal druk en best leuk om te zien wie en vooral hoe mensen zich omhoog worstelen. Ook diverse gasten die er waren om te sporten en de berg een of meerdere keren oprenden, er liep zelfs iemand met een autoband op zijn nek. Boven aangekomen heb je mooi uitzicht over de omgeving en kan je behoorlijk ver kijken. Zoals je op de foto’s ziet, is er ook een kabelbaan aangelegd, dus je hoeft niet perse te lopen. Wij waren in 45min boven op de berg. We hebben zeker wel anderhalf uur boven op de berg rondgekeken en daarna voorzichtig weer naar beneden gewandeld. Benden hebben we ons wat opgefrist, je zweet je echt rot op die berg en hebben we nog even verder in het dal gekeken. Daar was het behoorlijk commercieel ingericht, maar allemaal super mooi aangelegd. Vooral het gedeelte wat uitkijkt op de rots gravures was erg mooi. Daar wordt elke avond een spectaculaire lasershow gehouden. Tegen een uur of half vier hebben we het park verlaten en hebben we TomTom ingesteld op een mini-golfbaan. Daar aangekomen was het niet geheel wat we zochten, dus maar even wat gewinkeld daar. Na wat boodschappen hebben we wat eenvoudigs gegeten en zijn we teruggegaan naar ons hotel. Inmiddels regende het licht, maar de dreigende lucht voorspelde niet veel goeds. Morgen hebben we onze langste dag in de auto, we rijden van Atlanta naar het Radisson hotel in Kissimee-Florida. Volgens de routeplanner ongeveer 750km over de I-85, het is niet anders.

12 juli 2016: Vandaag een reisdag van Atlanta naar ons laatste hotel in Orlando Kissimee, een behoorlijk stuk dus niet al te laat vertrokken. Eerste hindernis zou de ochtendspits van de stad Atlanta kunnen zijn. Gelukkig konden we zonder files, links om het centrum heen, deze grote stad verlaten. We hebben het hier goed naar de zin gehad. Eenmaal op de I-75 ging het hard. Een lange snelweg met drie rijstroken en weinig verkeer (of Politie), dus ik kon lekker doorrijden. Wat een heerlijk reiswagen is deze Chrysler 300 zeg! Rond half vier stonden we al aan de balie van het Raddisson Celebration North om in te checken. We kregen er een mooie ruime kingroom, met eigenlijk wel een zeer klein badkamertje. Alles zit er op en er aan, maar de prijs is niet in verhouding tot de kamer. Dit resort (20 USD per nacht toeslag) heeft veel faciliteiten, waaronder drie zwembaden met veel ligbedden. Na wat chillen op de kamer hebben ons wat opgefrist en op zoek gegaan naar een TGIF voor hun lekkere TGIF-burger. Na het eten hebben we nog wat rondgekeken in de Lake Buena Vista Shopping-Mall en wat kleine dingen gekocht. Deze laatste drie dagen willen we eerst tot een uur of twee aan het zwembad doorbrengen, daarna lunchen, opfrissen en shoppen. Meestal valt dan wel de “bui van de dag”, zo ook vandaag, het was weer even heftig. Na het shoppen ergens lekker wat eten en daarna misschien nog ergens wat rondlopen. Op de kamer samen nog een heerlijke beker Tom & Jerry’s verorberd! (748km)

13 juli 2016: Vandaag werden we tegen half elf gewekt door de housekeeping die op de deur stond te kloppen. Vriendelijk gevraagd of ze later nog terug wilde komen en gelijk maar opgestaan. Ontbijt is niet inbegrepen in dit hotel, dus smeren we zelf maar een broodje. We hebben een flinke ijskast op de kamer, dus kunnen ontbijtspullen goed bewaren. Na het ontbijt twee bedjes bij het zwembad opgezocht en daar heerlijk tot een uur of twee gelegen en gezwommen in het heerlijke zwembad. Daarna hebben we op de kamer geluncht en zijn we naar de Premium Outlet Mall Orlanda North gereden. Erg druk daar, maar hadden snel een plekje voor de auto gevonden. In sommige winkels leek het niet meer op winkelen, maar ouderwets “graaien”. Bij Victoria Secret (filmpje) was het gewoon lachwekkend om te zien. Na deze Mall was het tijd om wat eten. We zijn International Drive teruggereden en kwamen al snel een Outback Stakehouse tegen. Keuze was dus snel gemaakt en we konden daar lekker buiten zitten. Na het eten heb ik Annouchka meegenomen naar de nabijgelegen minigolfbaan. Ik had nog wat recht te zetten na onze Floridareis in 2014. Missie geslaagd kan ik vertellen !!

14 juli 2016: Ook vandaag lekker laat opgestaan en heerlijk tot een uur of twee aan het zwembad gelegen. Eigenlijk meer in het zwembad, want het was vandaag erg warm in Orlando. Op de kamer nog wat afgekoeld, opgefrist en een broodje voor de lunch gegeten, daarna naar de Premium Outlet Mall South gereden. Daar was het bijzonder druk en vreselijk warm. We hebben er nog een tijd rondgesnuffeld, maar waren het winkelen eigenlijk wel zat. Het liep alweer tegens etenstijd en tijd om op de TomTom te kijken wat er allemaal in de buurt zat. Niet al te ver weg (in de Mall At Millenia) bleek een vestiging van PF Chang’s te zitten, daar hadden we wel trek in. Daar aangekomen bleek er naast de PF Chang’s ook een vestiging van de Cheesecake Factory te zitten, ook wel lekker natuurlijk. De wachttijd bleek mee te vallen, dus eten bij de Cheesecake Factory vanavond. Annouchka een Chicken Teryaki met friet en ik een Large Factory Buritto. We hebben er prima gegeten, niet wetende dat Annouchka nog geen half uur later al veel last kreeg van haar eten. (Nu inmiddels 17 juli en thuis, heeft ze nog last van die Chicken Teryaki) Na een kort rondje in deze dure/luxe Mall zijn we naar Disney Springs (voorheen Disney Downtown) gereden, waar we nog een tijd hebben rondgelopen en wat kleine dingetjes hebben gekocht.

Er is daar veel bijgebouwd en het was er bijzonder druk. Terug op de kamer zijn we begonnen met inpakken, helaas vliegen we morgenavond weer naar huis. We moeten onze kamer om 12.00uur verlaten, daarna willen we naar de Wekiwa Springs om te kajakken en nog wat te zwemmen.

15 juli 2016: Dit was de laatste (voor Annouchka een zware) nacht in Amerika. Tassen zijn ingepakt en rond 12.00uur zijn we uitgecheckt en richting het Wekiwa Springs State Park vertrokken. Dit State Park ligt iets noordelijk van Orlando en redelijk gunstig t.o.v. onze luchthaven van vertrek Sandford Int. Airport. Helaas was het erg druk op de I-4, we hebben over een kilometer of 50 wel anderhalf uur gedaan om er te komen. Aangekomen bij de Wekiwa Springs hebben we een tweepersoons Kajak gehuurd (24,50 USD voor twee uur, daarna 5 dollar voor elk uur extra) en konden we de Wewika River op. Dit bleek een bijzonder mooi glashelder riviertje te zijn door de natuur van dit State Park. We zagen er flinke vissen, drie alligators van formaat en diverse waterschildpadden. Op zich opmerkelijk, we waren niet de enige Kajak op dit riviertje en diverse tieners hadden meer op met hun muziek dan voor de natuur. Na een uurtje paddelen/drijven kwamen we bij een soort van recreatiestrand en lag de rivier helemaal vol met drijvende/drinkende jongeren. Best wel een overgang, dus maar weer omgekeerd en de rust/natuur opgezocht. Na het Kajakken heb ik nog wat gezwommen in de Wewika Spring zelf, was erg druk en best wel fris. Na het Wewika Spring SP op ons gemak richting de luchthaven gereden, ons nog ergens omgekleed en de auto ingeleverd bij Alamo. Ging allemaal erg vlot en netjes. Auto werd nagekeken op schade en al snel was het allemaal in orde. Uitdraai stond op 0,00 USD en volgens hun systeem hebben we deze vakantie 3260 Mile (5216 km) gereden. Vertrekken vanaf zo’n kleine internationale luchthaven is best prettig, we waren laat en de enigen in de vertrekhal en hadden keuze uit 3 Tui-balies. Daarna hadden we ook de security voor ons alleen, best wel lachen. Na een half uurtje in de vertrekhal, waar bijna alles al dicht was, konden we al instappen. Ook nu weer gedoe met reizigers die doorvlogen naar Miami, alleen nu mochten de passagiers voor Amsterdam eerst instappen. Ging toch allemaal wel vlot en na 45min vliegen tussen de onweerswolken stonden we al aan de gate op Miami Int. Airport. De passagiers voor Amsterdam moesten daar aan boord blijven en op een gegeven moment werd er een beetje onhandig omgeroepen dat de handbagage werd gecontroleerd. Uiteindelijk was het de bedoeling dat er moest worden gecontroleerd dat de Miami-passagiers niets hadden achtergelaten. Controle op uitstappende Amsterdam-passagiers was er dan weer niet, vreemd. Toch ruim 1.15uur aan de grond gestaan i.v.m. crew-change, tanken én instappende passagiers. Uiteindelijk bleek het vliegtuig lang niet vol en mocht iedereen een voor hem gunstig plekje opzoek in zijn eigen klasse. Wel lekker, we hadden samen de beschikking over drie stoelen, middelste stoel dus leeg. De vlucht naar Amsterdam ging lekker, wind mee en acht uurtjes later stonden we al op de Polderbaan. Drie kwartier later liepen we buiten naar het Schiphol Crewcenter, waar Mats al op ons stond te wachten.

17 juli 2016: Na een hele lange zaterdag was ik vandaag was ik al weer vroeg wakker en heb ik de laatste twee dagen aan deze blog toegevoegd. Na het bijwerken zal ik de email-notificaties uitschakelen, dan worden er geen updates meer verstuurd. De komende tijd zal ik de blog nog wat bijstellen c.q. verfraaien (typefoutjes eruit halen), daar zal ik jullie niet mee lastig vallen. We hebben weer een heerlijke Amerikareis gemaakt, veel gezien en gedaan. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat we ons meer hadden moeten verdiepen in Dallas en Ft Worth. Wat we hebben gedaan heb je gelezen en dat was leuk, maar om daar nu 1300km voor (om) te rijden, we hadden meer van deze streden verwacht. Nu weer een lang jaar wachten voor onze volgende trip naar Amerika. Ideeën hebben we wel weer, misschien is Noord Californië en een stukje Canada een optie. We zien wel weer wat de ticketprijzen doen.