Voorbereiding:
2 november 2016: We waren ons al enige tijd aan het oriënteren op onze volgende reis naar Amerika. Belangstelling ging duidelijk uit naar een combinatie van Seattle in NW Amerika en Vancouver in ZW Canada. Een tweetal mooie steden niet te ver van overweldigende natuur. Ik hield de prijzen Amsterdam – Seattle of Vancouver al een tijdje in de gaten en zag geweldige tarieven passeren van 345 Euro. Helaas konden we tijdens deze “Flash-sale” nog niet boeken. Vandaag toegeslagen v.w.b. vliegtickets voor onze 2017 reis. American Airlines kwam met een aanbieding. Heen via LHR en LAX naar Vancouver. Terug via LHR naar Amsterdam voor 543 Euro.
13 december 2016: Nou, de eerste schemawijziging is een feit. Eerder deze week keurig een berichtje ontvangen van American Airlines met het verzoek contact met hun op te nemen. Onze vlucht LHR-LAX blijkt in het zomerseizoen ruim een uur later vanuit LHR te vertrekken en nu is onze transfer op LAX onhaalbaar geworden. Het is voor ons “Point of Entry” tot de VS, dus Immigration/Customs én van terminal wisselen. Met 1.15uur overstaptijd gaat dat nooit lukken daar, je komt dan echt tijd te kort. Ze hadden al gekeken, er ging geen andere AA vlucht of we bezwaar hadden om met BA rechtstreeks naar Vancouver Int. Airport te vliegen. Nou, vooruit dan maar hahaha.
Dit scheelt aardig in reistijd (totaal bijna 5 uur) en nu ook op de heenweg met de A380 is ook niet slecht. We vliegen nu alles met BA. Moest wel even via de Broker (Schipholtickets.nl) en die hebben dit keurig voor ons (zonder kosten natuurlijk) geregeld.
31 december 2016: Inmiddels ook de auto gereserveerd, dit jaar via CarDelMar. Zal er nooit hoogte van krijgen, maar prijs van de categorie waar wij op zochten bleek ineens 150 Euro te zijn gezakt. Voor de zekerheid even gebeld met de vraag of het was toegestaan de grens naar Amerika over te steken. (diverse sites gaven aan dat dit niet mocht of gelimiteerd was tot een bepaald gebied) Dat kon gelukkig, huur was voor Canada gelimiteerd tot British Columbia en Alberta en in Amerika de State of Washington. Als ze gelijk de boeking mocht maken kon ze mij nog wat korting geven, dus voor 452 Euro 19 dagen een Standard/Fullsize car bij (Thriffty), met verzekering op eigen risico en extra bestuurder. Tot nu (28/4) toe niets voordeliger tegengekomen.
V.w.b. de route hebben we de nodige aanpassingen gemaakt. Na veel lezen op het internet en reisblogs (AA forumleden) gekozen voor meer Canada en gaan daarom vanuit Banff weer omhoog naar Jasper. We gaan in Amerika wel door tot Seattle, maar verblijven daar vooral aan de kust. De route is inmiddels verder ingevuld en alle overnachtingen zijn geboekt of gereserveerd. We kregen al snel door dat aan deze kant van het Amerikaans continent zoveel te zien en te doen is, dat we niet alles in één vakantie moeten plannen. Mooie reden om hier nog eens terug te komen..
4 februari 2017: Dat verder invullen hebben we gedaan en we hebben besloten om na Seattle ook rond het Olympic Nat Park te rijden. Via deze weg US101 gaan er diverse (doodlopende) wegen het park in waar we wat kunnen hiken of iets kunnen bezichtigen. Eén van de overnachtingen doen we in Forks op de Huckleberry Lodge, we hebben daar een tent gehuurd, ook wel eens leuk! Naast deze tent in Forks hebben we nu alle overnachtingen gereserveerd of (via Hotwire) vastgelegd.
28 april 2017: Vandaag 28/4 de overtocht van Port Townsend naar Coupeville gereserveerd. Deze oversteek van drie kwartier scheelt een heel stuk omrijden en is nog leuk ook. Reserveren kost 8 USD, betalen doe je, na controle opgave juiste afmetingen, bij het boarden.
I.v.m. het 150 jarig bestaan van Canada’s Nationale parken is de toegang dit jaar gratis. Op aanvraag werd ons keurig een toegangsbewijs toegestuurd.
10 juni 2017: Amsterdam-Londen Heathrow-Vancouver Int. Overnachten in Accent Inn, Richmond.
Voor een zaterdag redelijk vroeg opgestaan, vakantie kon dan eindelijk beginnen. Gisteravond heb ik nog een leuke middag/avond beleefd met het Kinderbeestfeest, dus nu nog de laatste zaken bij elkaar gezocht. Annouchka had alles al netjes ingepakt, veel was er niet meer aan te doen. Rond 11.00 uur op ons gemakt naar Schiphol gereden en er dan bij afslag Sloten achter gekomen dat Annouchka haar rijbewijs thuis had laten liggen. In ons huurcontract staat aangegeven dat de “echtgenote/partner” zonder meerkosten bij Thrifty ook mag rijden, dus dan is het wel jammer als het rijbewijs nog thuis ligt. Gelukkig wilde Mats het rijbewijs wel even nabrengen. Op Schiphol was het helemaal niet druk (incheck BA 3 min, Security check 5 min en de KMar 2 min), dus dat was prima. Na een kop koffie met Mats nog even rondgelopen en bij de gate wat zitten internetten. BA vertrok keurig op tijd maar, door drie rondjes boven Londen in de holding, toch 15 min later op LHR. Wij hadden daar een overstap van precies twee uur. Na aankomst op terminal 5, was het wisselen naar terminal 3. Voordeel was dat onze aankomstgate naast het bus vertrekpunt naar terminal 3 lag. Dat busritje, kriskras over Heathrow, duurt ongeveer 12 minuten. Na een klein half uurtje werd in terminal 3 de gate van onze aansluitende vlucht bekend gemaakt. Daar stond een Airbus A380-800 klaar om ons naar Vancouver te vliegen. Vooraf had ik bij BA prima plaatsen weten te ritselen, we zaten helemaal links achteraan naast elkaar op 81a en 81b. Prima plek/stoel, maar na een uur of vier bleek deze toch minder comfortabel te zitten en was ik het wel weer zat. Ook niets te zien onderweg. Trouwens een bijzonder stil vliegtuig die A380. De 8.50 uur vliegtijd gingen toch wel snel om en iets voor schematijd een zachte landing op Vancouver International Airport. Op deze luchthaven maken ze bij de grenscontrole alleen gebruik van kiosken, alleen bij de uitgang controleert een immigrationambtenaar of je alles goed hebt ingevuld en stelt een paar bekende vragen als, wat kom je doen, hoe lang blijf je en waar ga je allemaal naar toe en toen was het al goed. Alles bij elkaar stonden we vanuit de vliegtuigstoel in nog geen 40 min met al onze bagage buiten. Wel leuk om te vermelden dat tijdens onze vlucht, in onze sector, BA een transgender had ingezet. Goed dat dat kan en best gedurfd (ook van BA), zeker als je totaal geen vrouwlijke vormen/uitstraling bezit. Zal vast niet op alle bestemmingen kunnen, denk ik zo. Buiten was het wel even wachten op de shuttlebus naar ons hotel, maar uiteindelijk een prima kamer in het Accent Inn gekregen en na een klein rondje in de buurt zijn we in coma gevallen. Het was toch wel weer een lange dag. Morgen kunnen we vanaf 09.00 uur de huurauto ophalen en gaan we bij Vancouver Whale Watching (hier vlakbij) kijken of we om 12.00 uur nog mee kunnen met de tocht. Anders reserveren we gelijk voor overmorgen.
11 juni 2017: Vancouver. Overnachten in Best Western Capilano, North Vancouver.
Vannacht hebben we heerlijk geslapen, maar door het tijdsverschil veel te kort. Bij dit hotel geen ontbijt, dus gelijk maar met de hotelshuttle naar de autoverhuur op de luchthaven om de auto op te halen. Bij Thrifty was het niet druk, we werden gelijk geholpen. Alle gegevens van onze reservering werden nagelopen, tot de betaling. Bleek dat de betaling van CarDelMar niet aan Thrifty was voldaan. Manager kwam er aan te pas en alles werd nogmaals gecheckt, nee geen geld ontvangen dus konden ze ook geen auto meegeven. Wat dan niet helpt, is dat het zondag is, er 9 uur tijdsverschil met Nederland is én dat CarDelMar maar tot 18.00 uur open is en geen “noodnummer” heeft. Uiteindelijk maar akkoord gegaan met een “tijdelijk huurcontract” wat verscheurd kon worden als het probleem met CarDelMar was opgelost. Een belachelijk duur huurcontract, want er kwamen ook nog verzekeringen bij, maar je moet wat. Na ruim een uur overleg (Thrifty was echt van goede wil) reden we de garage uit in een bijna nieuwe KIA Optima (geen keuze, auto’s worden daar toegewezen. Indien niet tevreden is er vast wel wat te regelen).
De navigatie ingesteld op het plaatsje Steveston in het nabij gelegen Richmond. Daar wilden we aan Whale Watching gaan doen, gewoon op de bonnefooi anders maken we een reservering voor maandag. Door het oponthoud bij Thrifty waren we net te laat voor de afvaart van het bedrijf waar we wel mee de zee op wilden. Maandag konden we wel mee, maar de eigenaar gaf aan bij het bedrijf Sea Breeze Adventures te kijken, die hadden een latere afvaart en misschien nog mogelijkheden. Aangekomen bij Sea Breeze Adventures bleek er nog plek te zijn op hun Zodiac (Rib), dus geboekt en snel nog wat te eten voor onderweg gekocht. Voor vertrek werden we in een knaloranje overlevingspak gehesen, welk gelijk als reddingsvest fungeerde, daarna aan boord van de Zodiac. Uiteindelijk zaten we helemaal voorin de boot, net achter een stuk plexiglas, waar we later erg blij mee waren. Na uitleg van de “do’s and dont’s voeren we rustig de haven uit, maar eenmaal op open water ging het gas erop. Wat een snelheid zeg, geweldig. Op de pier die de haven beschermd zagen we al snel een Bald Eagle op de rotsen zitten. Wat een mooie grote roofvogel is dat zeg! Daarna ging het gas er weer op en stuiterden we over het water naar een stel eilanden voor de kust waar Sea Breeze walvissen verwachtte. Sea Breeze Adventures maakt deel uit van een gecertificeerd aantal bedrijven die o.a aan elkaar doorgeven waar zich walvissen bevinden. Onderweg ook nog even gestopt bij de set van de film “Overboard II”, een drijvend werkeiland met een zeer luxe jacht, grappig om te zien. Tussen die elanden was het geweldig mooi en niet veel later zagen we al de eerste bultrug walvissen. (Humpbacks). Helaas niet dicht bij de boot, daar doen die schippers ook geen moeite voor (mag niet). Lastig om deze geweldige beesten, op afstand, op de foto te krijgen. Ik weet nu ook waarom ze het bultruggen noemen. Als ze hun rug krommen zie je een bult met een kleine vin. Dan volgt en geweldige staart en duiken ze onder, dan ben je ze 5 tot 7 min kwijt. Het is dan maar afwachten waar je ze dan weer ziet. Na heel wat foto’s (waarvan veel waarop later niets te zien was), ging het gas er weer op om orka’s te zoeken. Er zwemmen daar rond de 7 groepen orka’s rond. De boot voer helemaal tot aan Vancouver Island, maar de orka’s lieten zich niet zien. We waren al ruim drie uur op het water, het was tijd om terug te gaan. Het water was wat rustiger geworden en de stuurman had er duidelijk zin in. Vol gas met 60 knopen (ruim 100 km/u) over het water is best wel hard, toch nog ruim een uur varen naar Steveston. Ook best wel oppassen op het water. Hoewel geen boot in de buurt, drijven er veel boomstammen in het water. Als je daar met deze snelheid tegenaan vaart, zal dat een beste klap geven. Terug in Steveston de schipper en de studente, die allerlei info gaf, bedankt en het overlevingspak uitgetrokken. Hierna de navigatie ingesteld op een Walmart en daar de eerste inkopen gedaan. In het BW Capilano Inn (meest vriendelijke ontvangst in een hotel ooit !!) kregen we onze gereserveerde Queen room. Keurige kamer, maar niet al te groot. Na het eten uitvoerig met Mats overlegd vwb de perikelen met de huurauto, die had al contact gehad met CarDelMar, maar een oplossing was nog niet in zicht. Men snapt er niets van hoe dit is gebeurd. Voor ons werd het al weer tijd om te slapen, morgen maar weer terug naar Thrifty om te kijken of er inmiddels was betaald, dan kan ik van dit dure contract af. Auto is trouwens prima. Een zee van ruimte in de kofferbak, luxe uitgevoerd en hij rijdt heerlijk soepel.
12 juni 2017: Vancouver. Overnachten weer in het in Best Western Capilano Inn, North Vancouver.
Van Mats begrepen dat ze bij Car Del Mar nog steeds geen oplossing hebben bedacht, dus maar weer terug naar de luchthaven om daar bij Trifty zelf, via de website van CarDelMar, een nieuwe boeking te maken. In bijzijn van de wederom zeer behulpzame manager een nieuwe boeking gemaakt, die wel werd bevestigd, maar niet werd voorzien van een voucher. Na een uur was de voucher nog niet binnen en in hun systeem deze nieuwe boeking niet te vinden. Met de afspraak dat ik mijn mail in de gaten zou houden en die manager zijn boekingsysteem hebben we de luchthaven verlaten en zijn we Vancouver ingegaan om te winkelen. Eerst in de bij de luchthaven gelegen Mac Arthur Glen Outlet mall en later in het centrum rond Robson street. We hebben verschillende dingen al gekocht, de koers van de Canadese Dollar is op het moment erg gunstig voor ons. Aan het einde van de dag nog even via Thrifty, maar helaas nog niets in het systeem. Via Mats maar weer CarDelMar benaderd. Op de terugweg hebben we nog een bezoek gebracht aan Stanley Park. Te weinig tijd om nog een fiets te huren om dit park rond te fietsen, maar dat doen we aan het eind van onze vakantie nog wel. Stanley Park is een mooi stukje natuur in het midden van de stad en grenst aan het water. We waren net op tijd om te zien dat een groot cruise schip van Disney de haven van Vancouver verliet. Gegeten hebben we in een eetgelegenheid op Lonsdale Quai Market. Grappige markt aan het water, maar wel een beetje vergane glorie.
13 juni 2017: Vancouver > Whistler 121km. Overnachten in het Adara **** hotel, Whistler.
Vanmorgen wakker geworden met bericht van Mats dat CarDelMar een nieuwe reservering heeft gemaakt. Of we naar Thrifty willen gaan om een en ander rond te maken. Behoorlijk prijsverschil, wat door CarDelMar wordt verrekend. Dat wordt nog een hele nasleep. Het is wel fijn dat het gezeur nu over is. Bij Trifty alles vlot geregeld door een zeer norse medewerkster (Geneviëve) die behoorlijk pissig werd toen bleek dat ik allerlei extra’s niet van haar wilde kopen. Die dame viel echt uit de toon daar, haar collega’s waren echt vriendelijk en behulpzaam. Vandaag stond het Capilano Bridge Suspension Bridge Park in North Vancouver op het programma, daarna door naar Whistler. De Capilano Bridge is een lange, zeer hoge hangbrug over een kloof. Aan de overzijde van de kloof is een heel traject uitgezet, waarvan een gedeelte op hoogte. Bijzonder mooi en kunstig aangelegd in een mooi bos. Wat je allemaal al niet met hout kunt doen. Tijdens deze wandeling een lekkere kop koffie gedronken en toen terug die hangbrug over. Op de heenweg was het nog bijzonder rustig op de hangbrug, nu waren er bussen vol Chinezen aangekomen en stond de brug aardig vol. Zorg dus dat je er vroeg bent. Na het Capilano Suspension Bridge Park werd de navigatie ingesteld op Whistler en reden we via de “Sea to the Sky Highway” de bergen in. Onderweg nog even gestopt bij een ski/bike outlet en om bij Canadian Tire om een bus Bear Spray te kopen. Voor wandelaars in British Columbia (Bear Country) wordt nog steeds aangeraden om een Bear Spray bij je te hebben. In Whistler kregen we een bijzonder mooie kamer (daarover zo meer) en hebben we rondgekeken in Whistler Village. Bijzonder leuk plaatsje. We hebben heerlijk (buiten onder heaters) gegeten bij de Longhorn Grill met zicht op de van Whistler Mountain af razende Mountaubikers (filmpje). Dat is hier toch wel een sport hoor, lijkt mij geweldig om te doen. Terug op de kamer nog wat liggen relaxen tot het moment dat ik de gordijnen dichttrok met als gevolg dat alles op de grond lag. Niet door mijn handelen, in het kozijn was duidelijk te zien dat dit eerder ook al was gebeurd. Jongen van de receptie kwam kijken met als reactie (Oh, it’s only the curtains) dat het alleen om de gordijnen ging en hij nu niets kon betekenen. Hij zag echt het probleem niet. Zo werkt het natuurlijk niet (dit is niet een Cheap Motel vriend), je belt je manager maar en kom maar met een oplossing. Uiteindelijk kwam hij terug en konden we verhuizen naar een naastgelegen kamer. Ben benieuwd zo bij het uitchecken. Vandaag een lange, maar waarschijnlijk mooie, rit naar Sicamous.
14 juni 2017: Whistler > Sicamous 437km. Overnachten in Super 8 Sicamous.
Vandaag dus de rit naar Sicamous. Het werd een mooie rit via de 99 en Highway 1, waar we een voorproefje kregen van hetgeen ons nog staat te wachten. Wat een mooi gedeelte van Canada is dit. Het ene moment reden we (op sneeuwhoogte) over bergpassen waar het slechts 7 graden was, later weer door een licht glooiend landschap waar het ineens weer rond de 20 graden was. Na af en toe even gestopt om al dat moois op de foto te zetten en een pitsstop bij de Walmart in Kamloops, kwamen we rond 18.00 uur in Sicamous aan. Sicamous is een klein plaatsje wat geheel op watersport leeft. Je hebt hier grote met rivieren aan elkaar verbonden meren waar je flinke boottochten kan maken. Als het water niet blijft stijgen tenminste. Het dorpje dreigt door overvloedig smeltwater bijna kopje onder te gaan, een heel stuk bij de haven stond al onder water. We slapen hier in het Super 8 motel en na het inchecken hebben we een lokaal restaurant opgezocht, waar we eenvoudig maar lekker hebben gegeten. Morgen verder via Highway 1 naar het Revelstoke National Park.
15 juni 2017: Sicamous > Kicking Horse Mountain Resort. 231km. Overnachten in Palliser Lodge – Kicking Horse.
Vanmorgen rustig opgestaan, we hebben niet veel kilometers te maken. Na het ontbijt vertrokken richting Revelstoke. Onderweg wel het nodige oponthoud gehad, op diverse plaatsen waren ze bezig het wegdek te vernieuwen. De route ging nu ook weer over diverse bergpassen, met prachtige vergezichten. Aangekomen in Revelstoke het nationaal park opgezocht. We willen daar via “The Meadows To The Sky Parkway” helemaal naar boven rijden. Bij de ingang van het park werden we ontvangen door een uiterst vriendelijk Ranger, die ons vertelde dat we i.v.m sneeuwval niet helemaal naar boven konden rijden. Dat was jammer, want op de top van deze berg heeft men een aantal korte, maar leuke hikes uitgezet vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de omringende bergen en de Columbia River. Je kon wel doorrijden tot aan het Monashee uitkijkpunt (waar vandaag nog een beer was gezien), maar verder dan Eagle Pass kon echt niet. We zijn rustig omhoog gereden tot we niet meer verder konden. Bij het uitkijkpunt een aantal foto’s gemaakt en maar weer naar beneden gereden. Later hebben we twee lager gelegen hikes gelopen. De “Skunk Cabbage Hike“, een route over vlonders door een stuk moeras waar zeldzame Skunk planten zouden groeien. Daar hebben we er wel veel van gezien, maar ze waren nog niet in bloei. Leuke tocht, niet al te lang. Kort ook nog de Giant Cedars Hike gelopen. Een mooie, leuk aangelegde route tussen grote cederbomen door. Ook hier bijna de hele route over vlonders, bijzonder kunstig aangelegd. Hierna zijn we doorgereden naar het Kicking Horse Resort, waar Hotwire ons de Palliser Lodge had toebedeeld. De kamer bleek geen kamer te zijn, maar een heel appartement met alles erop en er aan. Mooie grote aparte slaapkamer, een volledig ingerichte keuken welke was voorzien van al het witgoed. Annouchka dus maar een was aangezet ! Auto in de garage, dus prima hier. Deze lodge ligt aan de voet van een groot ski/bikegebied. Nu is alles groen en moet men het hier hebben van de mountainbikers. Die zijn er even niet, want het is hier doodstil. Volgens de receptioniste was er maar een restaurant open en daar hebben we heerlijk gegeten. Vriendelijke bediening en prima eten. Morgen gaan we naar Lake Louise, we hopen daar een mooie Hike richting de gletsjer te maken. Ik hoop dat het weer een beetje meewerkt.
16 juni 2017: Kicking Horse Mountain Resort. Overnachten in Palliser Lodge in Kicking Horse Resort.
Vandaag stond Lake Louise op het programma. We wilden daar vroeg zijn, want het kan daar behoorlijk druk zijn op de parkeerplaatsen. Vanaf ons hotel was het een klein uurtje rijden naar Lake Louise. Bewuste keuze, ik kon dichterbij geen hotel onder de 120 Euro per nacht vinden, dus dan maar wat verder weg. Vlak voor Lake Louise zag Annouchka onze eerste (zwarte) beer. Beest liep op het talud aan de overzijde van de weg en ik kon niet keren, dus geen foto’s van het monster. We reden net voor 10.00 uur de parkeerplaats op en konden redelijk makkelijk een plaatsje vinden, want we waren zeker niet de eerste. Parkeerterreinen vol met auto’s en campers. Wel allemaal keurig in goede banen geleid door verkeerregelaars. Bij het meer aangekomen heb je wel even een “OMG momentje”. Het is echt een prachtig mooi stukje natuur daar. Het rimpelloze blauwe water, met op de achtergrond een stuk gletsjer en besneeuwde bergtoppen. Het is best wel lachen, de oever aan de hotelkant stond helemaal vol met mensen die foto’s willen nemen en dan in de meest vreemde standen. Om over de selfies maar te zwijgen. Dat ongeveer 70% Chinees is maakte het nog wat grappiger. We wilden de “Lake Agnes Hike” lopen en die begint met het volgen van de rechteroever van het meer. Aan einde van het meer aangekomen, ging het pad alleen nog maar omhoog richting de gletsjer. Soms goed te belopen, maar ook vaak smal en vol met stenen. Wat het extra lastig maakte, er lagen nog veel resten van lawines. Hele stukken bos waren vernietigd en nog steeds bedolven onder sneeuw, zo ook ons pad. Vaak glibberend over de sneeuw bleven we de weg naar boven volgen. Uiteindelijk kwamen we bij een tweesprong. Je kon verder naar de gletsjer, maar ook rechtsaf omhoog naar het theehuis in de buurt van ons vertrekpunt. Het pad bleef maar stijgen en we kwamen steeds hoger. Mooie vergezichten op de ons omringende bergen en soms ook op Lake Louise. Dan zie je pas echt hoe blauw het water van het meer is. Uiteindelijk kwamen we bij Mirror Lake en vandaar begon de lange afdaling richting ons vertrekpunt. Omhoog lopen is vermoeiend, maar lang omlaag lopen is ook behoorlijk belastend. Mooie van dit alles, Annouchka heeft een geweldige prestatie geleverd door deze 12,4 km mee te lopen (klauteren). Petje af hoor! Beneden bij het hotel nog een magneetje gekocht en toen terug naar de auto. Op de parkeerplaatsen was het inmiddels een ramp geworden om je auto kwijt te raken. Hoe druk het in het eerste stuk ook was, loop je verder dan het meer, dan kom je grote stukken geen mens meer tegen. (en zeker geen Chinezen) Best vreemd, het blijft toch “Bear Country”, dus af en toe wel wat geluid maken om een verdwaalde beer niet te verrassen.
Op de terugweg hebben we nog twee stops gemaakt. Bij de eerste stop bij de Takakkaw Falls, bleek de weg na enige kilometers door sneeuw te zijn geblokkeerd. De tweede stop was bij Emerald Lake, ook zo’n mooi blauw bergmeer midden in prachtige natuur. Hier vlakbij raasde ook een riviertje door het bos met een “natural bridge”. Het mooie blauwe water heeft daar in de loop der jaren een gat in de rotsen uitgesleten. Mooi om te zien. Na even te hebben rondgekeken en wat foto’s te hebben genomen, zijn we doorgereden naar Golden. Daar hebben we boodschappen gedaan en kwamen we op het idee om een paar lekkere steaks met salade mee te nemen. Die steaks hebben we in ons luxe appartement gebakken, prima maaltijd! Morgen richting Banff National Park voor een bezoek/hike aan de Johnson Canyon. Overnachten doen we bij Kelly, onze AirBnB host.
17 juni 2017: Kicking Horse > Canmore 175km. Overnachten Canmore Suites.
Vandaag hoeven we niet veel te rijden, we zijn dus lekker wat langer blijven liggen. We zullen dit appartement nog wel gaan missen, het is hier goed vertoeven. Daarna zijn we naar Johnston Canyon gereden, zo’n 100km. Johnston Canyon is een kloof waar een riviertje doorheen stroomt. Door de kloof hebben ze hele route met bruggen etc. gebouwd naar de lower Falls en de Upper Falls. Naar de Upper Falls was het ongeveer 3km lopen. Over aangelegde bruggen, maar ook over gewone bospaden. Aangekomen bij de Lower Falls kon je door een tunnel dichtbij de waterval komen om het geweld van het water te voelen. Daarna zijn we doorgelopen (ja, weer omhoog) naar de Upper Falls. Deze waterval was aanzienlijk hoger, blijft toch altijd een gaaf gezicht. Johnston Canyon ligt trouwens aan de Bow Valley Parkway. Deze “secundaire weg” loopt van Lake Louise in de richting van Banff (of andersom) en staat bekend om het nodige Wildlife. Wolfen, beren en herten zou je er tegen kunnen komen. We hebben deze weg met een gangetje van 30 a 40 km/u afgelegd en hebben het moeten doen met een viertal reeën die ineens de weg opliepen. Uiteindelijk zijn we in Banff uitgekomen en daar in het gezellige centrum wat rondgelopen. Na anderhalf uur hadden we het wel gezien en zijn we naar Canmore gereden voor onze eerste overnachting in een AirBnb. In Canmore hebben we eerst nog heerlijk gegeten bij The Woods. Een lounge restaurant met een heerlijk terras, we zaten daar heerlijk in het zonnetje. De kamer van AirBnb-host Kelly bleek keurig netjes, met eigen parkeerplaats en opgang tot de kamer. Het was keurig netjes en voorzien van snel Wi-Fi. We zijn niet al te laat gaan slapen, morgen rijden we via de Icefield Parkway naar Jasper en overnachten uiteindelijk Valemount.
18 juni 2017: Canmore > Valemount 434km. Overnachten in Super 8 Valemount.
Na een goede nacht in de AirBnb van Kellly (hebben haar niet gezien of gesproken), zijn we vroeg vertrokken om via de Bow Valley Parkway naar de Icefields Parkway te rijden. In de Bow Valley wederom geen geluk met wildlife, maar op de Icefield Parkway was het gelijk raak. In de berm stond een zwarte beer zich te goed doen aan de struiken. Wel raar, er ontstaat dan gelijk een hele opstopping op de weg en mensen stappen gewoon uit om foto’s te maken. Dit alles op nog geen 30m afstand van die zwarte beer, die overigens onverstoorbaar verder eet. Na enige tijd zijn we doorgereden over deze prachtige weg, wat een machtig landschap zeg. Veel glooiende valleien en dan rij je ineens weer over een flinke bergpas met prachtige vergezichten. Aangekomen bij de Columbia Icefields zijn we zover mogelijk richting de gletsjer gereden. Daar heb je nog een parkeerplaats en kan je een stuk richting de gletsjer lopen. Een beste klim, en het was ook niet al te warm in mijn korte broek, maar wat een belevenis. Na een aantal foto’s van deze machtige gletsjer nog even het visitorcenter bezocht, maar daar waren net de Chinezen binnengevallen. Best wel vriendelijk lui, maar het zijn er we gelijk weer heel veel. De deur vd bus gaat open en ze staan overal voor je neus. Foto’s maken van de gletsjer zonder Chinees tintje werd verheven tot een kunst. Na al dit moois zijn we, met twee stops bij de Sunwaptha en Athabasca Falls, doorgereden richting Valemount. Vlak voor Valemount nog een Close Encounter gehad met een ree met zelfmoordneigingen. Het dier sprong bijna op de motorkap, ik kon het beest dooor hard te remmen nog net ontwijken. We hebben gegeten in het grillrestaurant van het Best Westen hotel, er was anders niet zo veel in dit gehucht. De Super8 was oké, maar met z’n 122 CDN veel te duur. Zal onze duurste overnachting zijn deze vakantie en ik vraag mij nog steeds af waarom. Morgen via het Wells Gray Provincial Park naar Kamloops. In Wells Gray willen we een serieuze waterval bekijken en misschien wat beren als we geluk hebben.
19 juni 2017: Valemount > Kamloops 320km. Overnachten in Days Inn Kamloops.
Ook vandaag wat langer blijven liggen, we rijden vandaag via het Wells Gray Provincial Park naar Kamloops. Het was lekker rustig op de wegg en dan kan je met een gangetje van 100 lekker opschieten. In een dorpje vlak voor Well’s Gray nog even getankt en wat gegeten en toen het park in naar de Helmcken Falls die zo’n 42km ver in het park ligt. De weg door het park is niet bijzonder, aan beide zijden van de weg struikgewas en op een paar plekken na niets te zien. Eenmaal aangekomen bij de waterval, bleek de rit wel de moeite waard. Wat een geweld al dat water. De waterval is smal, maar hoger dan de Niagara watervallen. Wel lastig om foto’s te nemen, we werden lek gestoken door de muggen. Op de terug weg hadden we helemaal geluk, uit het struikgewas sprong zomaar een zwarte beer op de weg die aan de andere weer het struikgewas in dook. Auto gelijk stilgezet en eens kijken of hij nog terug kwam. Tot onze verbazing kwam er nog een beer (soort onbekend) tevoorschijn, die wat begon rond te snuffelen. Helaas werd hij door een tegemoet komende auto die niet wilde stoppen verjaagd. Dit alles op nog geen 20m voor de auto. Van de eerste beer hebben we geen foto’s, dat ging te snel, van de 2e wel. Hierna rustig verder gereden naar het Days Inn in Kamloops. Beetje onverzorgd aan de buitenkant, maar keurig nette kamer. Gegeten hebben we bij het Montana Steakhouse. Morgen rijden we, op onze trouwdag, naar Abbotsford.
20 juni 2017: Kamloops > Abbotsford 286km. Overnachten in Best Western Plus Regency Inn.
Ook vandaag geen haast met opstaan. Trouwens een prima Days Inn, een keurige kamer met een bizar breed bed. Doet aan de buitenkant wat grauw en simpel aan, maar de kamer is erg goed. Naast het hotel begint de 5a South, die we richting Abbotsford geruime tijd zullen volgen. Die 5a voerde ons door een prachtig lanschap via Princeton en het Manning Provincial Park naar Highway 1 en uiteindelijk Abbotsford. Vlak voor Princeton kwamen we nog wat Wildlife tegen. Ineens stond er een ree midden op de weg en later, vlak voor het stadje, zag Annouchka in een weiland een bijzonder forse zwarte beer lopen die we met de camera van Mats aardig in beeld denken te hebben. In een nabij gelegen winkelcentrum hebben we een lekkere fles Zinfandel gehaald, het was tenslotte onze trouwdag (31 jaar) en lekker gegeten in het grillrestarant van het hotel. Morgen “Back to The USA”.
21 juni 2017: Abbotsford > Everett 142km. Overnachten in Best Western Cascadia Inn in Everett.
Sorry, ook vandaag bijzonder rustig opgestaan, het vakantieritme komt er al aardig in. Gisteravond heb ik online kaarten gekocht voor de Boeing Factory Tour, een 90 min lange tour door de fabriekshallen van Boeing in Everett. Eerst moesten we natuurlijk Amerika in en via de nabijgelegen grensovergang Sumas was dit in nog geen 15 min gepiept. Na de bekende vragen te hebben beantwoord en afname van vingerafdrukken en een foto, waren we 6 USD pp armer en konden we weer verder. Het maakte echt uit in tijd dat wij nog in bezit waren van een geldige ESTA, dat bespoedigde de afhandeling volgens de heren. Na een collegiaal praatje over het terrorisme (hoe erg het wel niet was in Europa) en de invoering van een PIU (Passengers Information Unit) voor De EU landen konden we verder. Na een kleine twee uur rijden, kwamen we aan bij de Boeing Factory Tour. Bij de kassa bleek mijn reservering/betaling keurig in hun systeem te staan en werden ons de toegangsbewijzen overhandigd (goed geregeld daar). Naast de tour is er ook een kleine expositie over Boeing en de luchtvaart te bezichtigen, zouden ze meer mee kunnen doen. Inmiddels was het tijd voor onze tour, je reserveert nl. voor een bepaalde tijd. Hoewel online al te hebben verklaard geen etenswaren, mobiele telefoons, foto-en of filmapparatuur mee naar binnen te nemen, werd dit nog zeker 5 keer expliciet gevraagd/aangegeven. We werden nog net niet gevisiteerd, de angst v.w.b. bedrijfsspionage zit er bij Boeing goed in. Daarna de bus in en werden we naar de megagrote fabriekshal gebracht. (filmpje) Met de bus rij je tussen allerlei Boeings (voornamelijk B787) door naar de fabriekshal. De gids heeft ons inmiddels wel tig keer laten weten, met allerlei vergelijkingen, dat dit gebouw toch echt wel heel erg “BIG” was. Eenmaal in de hal konden we vanaf een balkon eerst een blik werpen op de montagelijn van de Boeing 777. Gigantische hal, maar werkelijk niemand aan het werk. De gids had een goed verhaal hoe e.e.a. nu precies in zijn werk ging. Bepaalde vragen ( bv hoe lang duurt het om een vliegtuig te bouwen) uit de groep werden niet beantwoord. Daarna weer met een grote lift naar beneden naar de bus om de productielijn van de Dreamliner B787-800/900 te bekijken. Deze productielijn zit toch heel anders in elkaar. In tegenstelling tot de andere Boeings wordt de Dreamliner wordt niet van aluminium gemaakt. Grote stukken van het vliegtuig worden ergens anders gebouwd en ingevlogen om in Everett in elkaar te worden gezet. De 90 min vlogen om en werden we afgezet in de souvenirshop van Boeing. Prima excursie, bijzonder leuk om te zien. Na de tour hebben we ons hotel opgezocht en ingecheckt, waarna we nog even naar de Seattle Premium Outlet zijn gereden. Morgen gaan we, na de spits, Seattle verkennen. (v.w.b. onderstaande foto’s, die van de productielijn heb ik van het www gehaald)
22 juni 2017: Everett/Seattle. Overnachten in Best Western Cascadia Inn.
Gistermiddag hebben we kennis gemaakt met het verkeer in en rond Everett, het was erg druk. Vandaag stond een bezoek aan Seattle op het programma en we besloten na de ochtendspits de weg op te gaan. Rond 11.00 uur draaiden we de Highway 5 South op en na een half uurtje reden we een parkeerplaats bij het Seattle Center op. Bij de Space Needle hebben we bij een van de kiosken (goed geregeld daar) toegangskaarten gekocht voor de Space Needle, Chihuly Garden and Glass en de monorail naar het centrum. Je bent gelijk zo’n 125 USD armer, maar dan heb je ook wel wat. Bezoek aan de Needle gaat strak op tijd, we konden daar pas vanaf half twee naar boven, dus eerst een bezoek gebracht aan het Chihuly Garden and Glass. Dit is een tentoonstelling van allemaal glassculpturen die met een bepaalde verlichting worden tentoongesteld. Bijzonder mooi om te zien, bijna niet te geloven dat dit allemaal van glas is gemaakt.
Om half twee konden we aansluiten bij een gigantische rij die allemaal kaarten hadden voor de Space Needle in ons tijdvak. Achteraansluiten dus maar en na zo’n 45 min schuivelen en een lift van 41sec waren we boven. Het was strakblauw en best helder, we hadden een prachtig uitzicht van deze toren. In 1961 gemaakt en 530ft (162m) hoog. Na een kleine drie kwartier rondkijken en foto’s maken weer in de rij voor de lift naar beneden. Beneden zijn we in de monorail gestapt, die ons in een paar minuten naar het centrum reed. Vanuit dit monorailstation was het maar een kwartiertje lopen naar Pike Market Place. Dit is een leuke wijk, met allerlei winkeltjes/kraampjes om lekker rond te snuffelen. We hebben ook nog even staan kijken bij de marktkraam waar ze een hele show gaven en met vissen gooiden. Er was zelfs een dwaas met een kale kop die wel een octopus op zijn hoofd wilde hebben, dat lieten die verkopers zich geen twee keer zeggen, hilariteit alom. Ondertussen werden er ook nog goede zaken gedaan trouwens. Hierna hebben we nog wat in het centrum rondgelopen, maar dan is de binnenstad Seattle niet bijzonder. Er lopen veel zwervers en verslaafden rond en is, voor Amerikaanse begrippen, best wel een smerige stad. We hebben nog heerlijk gegeten bij PF Changs en zijn daarna rustig via een lange carpoolstrook terug naar ons hotel in Everett gereden.
23 juni 2017: Everett/Seattle. Overnachten in Best Western Cascadia Inn.
Deze dag hebben we ons prima vermaakt met uitslapen en shoppen. Eerst richting Seattle gereden naar de Northgate Mall, daarna nogmaals naar de Seattle Premium Outlets. Zal ik jullie niet mee lastig vallen.
24 juni 2017: Everett/Seattle > Ocean Shores 261km. Overnachten in Quinault Sweet Grass Hotel.
Vandaag zaten we rond 10.00uur in de auto naar Oceam Shores. De verkeersrsdrukte rond Seattle viel mee op deze zaterdag, alleen in de buurt van Tacoma hebben we wat files gehad. Van Tacoma richting Seattle was de I5 North door werkzaamheden een drama, gigantische files! Hoewel rustig aan gedaan, met een koffiestop en een stop om de voorruit schoon te maken (weet nog niet wat het waren, leek wel een bombardement) waren we rond 14.00uur al in Ocean Shores. Een klein gehucht aan zee, met restaurants en de nodige hotels/motels. Zag er allemaal niet zo up-to-date uit daar. Wel grappig dat het wildlife (reeen) daar gewoon over straat loopt. In het midden van Ocean Shores (centrum kan je het niet noemen) bleek een “Woodcarving Event” aan de gang te zijn. Diverse houtwerkers/kunstenaars waren met kettingzagen bezig houtsculpturen te maken. Beren, volgels, schildpadden etc. Wat je met een Stihl kettingzaag allemaal al niet kan maken, erg mooi en leuk om te zien hoe ze dat doen. Na hier wat te hebben rondgekeken hebben we ons gemeld aan de balie van het Quinault Sweet Grasss Hotel en kregen we een best wel ruime kamer met zithoek. Helaas veel te ver weg van de WiFi-router, geen WiFi ontvangst mogelijk. De medewerkster aan de balie begreep dit wel en we kregen een kamer dichterbij de router. Kleiner, maar prima kamer met een heerlijk bed. Na het inchecken zijn we nog even naar het strand gelopen Dit hadden we ook met de auto kunnen doen, want het strand leek een grote parkeerplaats. Je mocht hier dus met de auto het strand op en een plekje zoeken. Hoewel er een frisse wind stond, toch, toch mensen in badkleding op hun handdoek en in zee. Gegeten hebben we in een Family Diner genaamd The Homeport Restaurant. Jammer, maar dit was helemaal niets. Na het eten nog even een rondje strand gereden en op de kamer nog wat tv gekeken. Morgen zouden we overnachten in een tent, maar die hebben we geannuleerd. Het wordt hier, zo dicht bij zee, ’s nachts rond de 7 a 8 graden, daar hadden we geen zin in. We overnachten nu in een motelletje in Port Angeles.
25 juni 2017: Ocean Shores > Port Angeles 289km. Overnachten in het Flagstone Motel.
Vandaag dachten we een mooie rit te hebben. We volgden Highway 101 die rond het Olympic Nat Park loopt en die viel best tegen. Geen mooie vergezichten langs de kust, maar een saaie tweebaansweg met aan beide zijden struikgewas en bos waar geen wildlife in te bekennen was. We hadden hier trouwens geen hikes gepland. Onderweg gestopt bij Quinault Lake, Ruby Beach en La push Beach, echt de moeite waard. Helaas was de overnachtingsprijs van de Lake Quinault Lodge ons te veel, maar wat een mooie plek is dat! Daarna de stranden van Ruby Beach en la Push bekeken. Erg mooi met al die “Stacks” (uit zee stekende rotsen) en heel veel hout/bomen op het strand. Bij La Push stond een zeer harde koude wind, daar zijn we maar kort geweest. Hierna via de HW112 (kustweg) doorgereden naar ons motel in Port Angeles. Trouwens een lelijke, overzorgde stad. Ook op deze kustweg maar een paar keer een glimp van de zee kunnen zien. Aangekomen bij het Flagstone Motel was wel even lachen/schrikken. Uiterst vriendelijke mensen, maar wel een bijzonder eenvoudig motel aan een zeer drukke HW101. Een kleine/groezelige kamer met een klein bed, waar toch rustig 70 Euro voor werd gevraagd. Doen we volgende keer anders haha.
26 juni 2017: Port Angeles > Sedro Wooley 160km. Overnachten in Three Rivers Inn.
Door het langsrazende verkeer waren we al vroeg wakker. Toch nog wat blijven liggen, het was slechts 60km naar de Ferry in Port Townsend en daar hadden we voor 15.30uur gereserveerd. Vlak buiten Port Angeles de auto nog even door de wasstraat gehaald. Bij Boeing had er iemand langs de linkerkant geschaafd en een behoorlijk veeg/kras achtergelaten. Die veeg kon ik nog wegpoetsen, maar die plek stak nu wel af ten opzichte van de rest van de auto, het stof/vuil van Canada zat er nog dik op. Met een blinkende auto in Port Townsend bij de ferryterminal aangekomen en op goed geluk aangesloten in de rij, misschien konden we wel eerder mee. Dat bleek absoluut niet mogelijk, alle afvaarten waren volgeboekt, we konden pas op de gereserveerde tijd aan boord. Zonder reserveren heb je in deze tijd van het jaar bijna geen kans om mee te komen. Er zijn wel “Stand-bij tickets”, dan kan je alleen mee als een gereserveerde auto niet komt opdagen. Gaf ons ruim drie uur de tijd om Port Townsend eens goed te bekijken. Het bleek een leuke oude hoofdstraat te hebben, vol met winkeltjes, restaurantjes en boetiekjes. We hebben op ons gemak rondgewandeld en later nog lekker in de zon gezeten. Eenmaal bij de auto terug bleek een meeuw, van waarschijnlijk gigantische omvang, onze net gewassen auto te hebben onder gescheten. Ongelofelijk smerig, wat een stinkende zooi. Bij een benzinestation met een ruitwisser het meeste verwijderd, maar de auto ziet aan de achterkant nog wit. De ferry ging keurig op tijd en het was een leuke tocht naar de Coupeville Ferry Terminal. Onderweg zagen we in de sterke getijdestroming nog wat dolfijnen duiken. Daarna de boot af en via de HW20 over het schiereiland Whidbey naar Sedro Wooley waar we hebben overnacht. Dit was wel een mooi stuk om te rijden, het was daar bijzonder mooi, ook wel druk. Ter hoogte van Burlington was het tijd om te eten en volgens de TomTom bleek er lokaal een Outback Steakhouse te zijn. Heerlijk gegeten en de Three Rivers Inn in Sedro Woolet was ook wel oké, we hebben er heerlijk geslapen. Morgen gaan we Canada weer in en brengen een bezoek aan de Tsawassen Mills Oulet Mall en slapen de laatste twee nachten in het Ramada in Pitts Meadows.
27 juni 2017: Sedro Wooley > Pitts Meadows 109km Overnachten in het Ramada Pitts Meadows.
Vandaag niet veel kilometers, we zijn we via de I-5 weer naar Canada gereden. Bij de grens was het niet druk en na een paar vragen konden we al snel doorrijden richting Tsawassen. In dit plaatsje heeft men een grote Mall gebouwd en die wilden we wel even bezoeken. Deze Tsawassen Mills Mall (vanuit Vancouver prima te bereiken)heeft in oktober 2016 haar deuren geopend en doet nog gloednieuw aan. Waarschijnlijk nog niet al te bekend, want het was er heerlijk rustig. Na op ons gemak te hebben geshopt zijn we naar Pitt Meadows gereden, daar hadden we een kamer in het Ramada geboekt. Vanuit dit hotel wilden we de laatste twee dagen Vancouver bezoeken, ongeveer drie kwartier rijden. We wilden graag een kamer aan de achterzijde (niet aan de drukke doorgaande weg) en na bijbetaling van 10 CDN per nacht kregen we een kleine suite. (slaapkamer, zitkamer en een douch/toilet)
28 juni 2017: Pitt Meadows – Vancouver: Overnachten in Ramada.
Vandaag hebben we een luie dag gehad. Laat opgestaan en na het ontbijt op ons gemak naar het centrum van Vancouver gereden. We zijn begonnen in het Pacific Center, daar moesten we even bij de Apple Store zijn voor een Apple Watch voor Mats. Altijd wel goed geregeld bij Apple. Je zegt wat je moet hebben, waarna er wat in een handheld apparaat wordt getoetst. Credit Card er doorheen en een andere medewerker kwam het horloge al brengen. Rekening hebben we gelijk naar Mats laten mailen haha. Daarna hebben we nog wat winkels bezocht, ik wilde nog een paar sportschoenen hebben. Toen we het winkelen wel zat waren zijn we naar de waterkant gelopen en hebben we een tijd in de zon zitten kijken naar het landen- en opstijgen van watervliegtuigjes. Leek ons wel wat, maar een rondvlucht van 20min voor 90 Euro pp vonden we net wat te veel. Daarna de auto opgezocht en naar Cranville Island Market gereden, waar we nog wat hebben rondgekeken. Grappig levendig stukje Vancouver aan het water, midden in de stad. Daarna zijn we terug gereden naar Pitt Meadows, waar we prima hebben gegeten in de naast het hotel gelegen “Neighbourhood Pub SAMZ”. Na het eten hebben we in het hotel onze bagage bij elkaar gezocht, morgenavond is de vakantie al weer voorbij en vliegen we terug naar Amsterdam.
29 juni 2017: Pitt Meadows > Vancouver 52km.
Vanmorgen onze bagage verder ingepakt en gewogen. Beide Eastpack tassen zitten aardig tegen de 23kg aan, maar alles past er weer in. BA is best wel soepel met bagage, met een stuk ruimbagage van 23kg, een trolley van 23kg en een stuk handbagage voor onder je stoel. Maar voordat we gaan vliegen hebben we nog een hele dag voor ons. We zijn weer naar het centrum van Vancouver gereden, want vandaag zijn we gaan fietsen. Aan de waterkant kan je overal fietsen huren, waarna je vanuit de haven Stanley Park kan rondfietsen. Het fietspad (allemaal tegen de klok in fietsen) is ongeveer 10km lang, vlak en is best een leuk rondje. We hebben voor dit tochtje een tandem gehuurd. De dames van de fietsverhuur vroegen ons nog of we niet eerst wilden proberen of een tandem wel wat voor ons was, maar Nederlanders kunnen natuurlijk wel overweg met een tandem. We fietsten er (met helmpje) dan ook zo op weg. In het begin fiets je langs de haven en langs diverse jachthavens, veel Chinezen en Indiërs op het fietspad die, als je niet belt of roept, geen stap opzij gaan. Het rondje, met diverse foto momentjes) was erg leuk, we zijn twee uur onderweg geweest. Daarna zijn we richting de luchthaven gereden om nog wat te shoppen in de Mac. Arthur Glenn Outlet voor de laatste inkopen. Best een leuke Outlet, de vliegtuigen komen daar zeer laag over. Daarna niet te laat naar Thrifty, waar we de auto moesten inleveren. Voor het inleveren de auto in Richmond afgetankt, waar ik de koelbox en de Bear Spray heb ik weggegeven aan de pompbediende. De beste man was er blij mee.
19.55uur Vancouver-Londen Heathrow-Amsterdam.
De A380-800 van BA kwam later binnen in Vancouver, met als resultaat dat we ongeveer een half uur later vertrokken. Na een voorspoedige vlucht, waarbij we toch nog wel even hebben geslapen, kwamen we toch nog bijna op schematijd op Londen Heathrow aan. In de buurt van terminal 3 werden we echter geparkeerd, er was geen voor een A380 geschikte gate beschikbaar. We hebben hier bijna 45min met draaiende motoren staan wachten. Eerst geen gate beschikbaar, later geen pushback voertuig om de daar geparkeerde Boeing 747 weg te duwen. De gezagvoerder noemde het al een “Comedy”. Uiteindelijk toch aan de gate en na te zijn uitgestapt helemaal naar de andere kant van terminal 3 lopen. Met ons nog wel een paar duizend man, we waren niet de enige aankomende vlucht. Bij het bus vertrekpunt aangesloten in een welbekende Eftelingrij voor de bus naar terminal 5, een ritje van ongeveer 10 minuten. Aangekomen in T5 wordt, vlak voor de Security, je instapkaart gescand en daar kregen we een “Rood kruis”, of we ons maar wilden melden bij Customer Service van BA. Daar wist een dame te vertellen dat we al van de vlucht naar Amsterdam waren gehaald. Volgens het systeem was de volgende vlucht ook vol (mochten al niet op de wachtlijst) en een alternatief via Frankfurt vond zij niets. Zat niets anders op dan te overnachten en morgen verder te reizen. Er werden keurig vouchers voor de hotel-shuttle en het Holiday Inn Express uitgedraaid (incl. diner en ontbijt). Op zich prima hotel met een matig dinerbuffet, net buiten de luchthaven. De volgende ochtend vroeg op en onze reis voortgezet naar Amsterdam. Lastig zo’n ongeplande overnachting. Levert wel 2×600 Euro EU vergoeding op, dat dan weer wel! Compensatie is inmiddels online bij BA ingediend. Op Schiphol stond Mats ons al op te wachten en na een klein half uurtje rijden waren we weer thuis.
Het was een geweldige vakantie, we hebben veel natuur en wildlife gezien. In totaal 4300 kilometer gereden, waarvan nog geen 200km op een autosnelweg. Vooral ZW Canada is ongelofelijk mooi met zeer vriendelijke mensen, we komen hier zeker nog terug!
24 augustus 2017: British Airways EU Compensation Claim
Na thuiskomst via de website (webform) een claim voor EU compensatie ingediend bij BA. Na een week of twee mail ontvangen met het bericht dat mijn claim was afgewezen. Vlucht was immers op tijd aangekomen op LHR, de opgelopen vertraging tijdens het taxiën was niet hun schuld en viel volgens BA buiten de EU regeling. In een volgende mail aangegeven dat de vertraging toch echt aan hun eigen planning lag (Gate bezet door B747 van BA en later geen Push-back beschikbaar) en dat het niet gaat over onze aankomsttijd op LHR, maar onze eindbestemming Amsterdam. Op deze mail kreeg ik al snel antwoord, BA hield mij voor dat dit buiten hun schuld was. Dan blijkt dat je er met hun customerservices, hoewel in je recht, er als “gewone passagier” niet uitkomt en je niet anders kan dan juridische bijstand te zoeken. Ik heb mijn claim/zaak voorgelegd bij EU-Claim, welke na beoordeling van mijn claim op “haalbaarheid” onze belangen wil behartigen. Kost wel zo’n 400 Euro (op basis van “No Cure / No Pay”), maar dat heb ik er wel voor over. EU-Claim correspondeert drie keer, daarna volgt een gang naar de rechter. De eerste brief is de 27e verzonden, even wachten dus.
30 september 2017: Na verzending van de 2e brief al snel het antwoord ontvangen dat BA onze claim heeft geaccepteerd en de compensatie wordt overgemaakt.
27 januari 2018: Uit de correspondentie tussen BA en EU-Claim kon ik opmaken dat de medewerker van customerservices BA mijn eerste (juli 2017) door mij zelf ingediende claim verkeerd heeft beoordeeld. De afgelopen tijd heb ik geprobeerd de door EU-Claim berekende kosten a € 400,00 door BA vergoed te krijgen. Eens kijken hoe ver ik zou komen. Op een gegeven moment dacht ik succes te hebben, maar gistermiddag een “Final No” ontvangen. Heel wat mailwisseling met hun gehad, uiteindelijk zonder succes. Vraag mij steeds meer af waarom EU-Claim deze kosten niet opvoert in de claim naar de luchtvaartmaatschappijen. Dossier gesloten!
1 september 2017: CarDelMar. (CDM)
CDM is een ander verhaal. Als alles goed gaat, zal dit best een goede broker zijn met scherpe prijzen, maar als het mis gaat, geeft dit bedrijf niet thuis. Eerder in ons verslag heb je kunnen lezen hoe het ons de eerste dagen in Vancouver is gegaan en hoe het uiteindelijk werd opgelost. Eenmaal weer in NL mijn claim, voorzien van allerlei bewijsstukken, administratief aangevuld. Mijn claim bestond uit terugbetaling van het 2e contract bij CDM, vergoeding van het tijdelijke contract met Trhriffty en een vergoeding 200 Euro vwb extra gemaakte kosten en ongemak in Vancouver. Daarna brak er een tijd van stilte aan. Als ik niet om een update vroeg, kreeg ik die ook niet. Uiteindelijk 23 augustus bericht ontvangen dat CDM, bij wijze van uitzondering (huh?), het 2e contract zou terugbetalen. Het tijdelijke contract (bedrag groot 103 Euro) was afgesloten bij een derde partij, daar hadden ze niets mee te maken. Daar was ik het natuurlijk niet mee eens, dit betrof immers gevolgschade om dat hun helpdesk niet bereikbaar was, maar het bleek al snel hun “Final Awnser”. Verdere vergoeding van gemaakte kosten c.q. ongemak werd al niet meer over gesproken.
Ik heb contact opgenomen met de juridische afdeling van mijn verzekeraar Univé en heb de zaak voorgelegd. Daar werd mij gevraagd alle documenten naar hun toe te mailen, met de vraag wat nu verder te doen. Het gaat immers maar over 103 Euro, de kosten voor verhaal zullen dan al snel groter zijn dan de baten. Twee dagen later werd ik teruggebeld door één van hun juristen die de zaak in behandeling had. Hij begreep mijn insteek/gevoel van onrecht én ik stond ook geheel in mijn recht (gevolgschade), maar er zaten nogal wat haken en ogen aan CDM. Alle transacties met CDM vallen nl. onder het Duitse recht. Daar je recht halen zou veel moeite kosten en kostbaar zijn, vandaar dat hij namens Univé mocht aanbieden dat zij mij schadeloos stellen. Allen al het door hem opstellen van een “sommerende brief” zou het te claimen bedrag al overschrijden. Bovendien was het erg druk. Daar was het mij natuurlijk niet om te doen, maar wel een bijzonder net gebaar van Univé. Ik ben daar dan ook mee akkoord gegaan. Ik zeg het al vaker, in je recht staan is wat anders dan je recht krijgen. Ik moet het nu maar zo laten.
Wel vraag ik mij af waarom een bedrijf als CDM het zo knullig aanpakt. Als ik terug kijk, “Geen 24hrs helpdesk, vriendelijke medewerksters maar geen adequate hulp om probleem z.s.m. op te lossen, ik weet nu nog niet wat er is fout gegaan, geen verantwoording nemen voor de gevolgschade en dan ik uiteindelijk blij moeten zijn dat ze het 2e contract aan mij terugbetalen. Beetje de wereld op zijn kop en zeker geen service!
Wat ook bijzonder irritant is, is dat alle correspondentie en telefonie in het Engels moet. Bespreek je met Nederlands personeel in het Engels je claim…. Nee, voor ons geen CDM meer!
Reisverslagen Amerika & Canada 